Weblogs van leden

Dit waargebeurde verhaal gaat over een man in de jaren zestig van de vorige eeuw. Hij werkte als timmerman. Op een bijzondere dag moest hij een aantal kisten maken voor de kerk. De gemeente had kleren ingezameld en zouden in deze kisten naar weeshuizen in China verzonden worden. Op weg naar huis voelde hij in zijn borstzak om zijn bril te zoeken, maar hij kon hem niet vinden. Toen besefte hij wat er gebeurd was. De bril was natuurlijk onopgemerkt uit zijn borstzak gegleden en in één van de kratten gevallen, die hij gesloten en vastgespijkerd had. Zijn gloednieuwe bril was op weg naar China.

Het was een moeilijke tijd, financieel gezien, en het gezin had zes kinderen. De man had een hoop geld betaald voor die bril en hij was echt van streek door de gedachte om nu weer een nieuwe bril te moeten kopen. "Het is niet eerlijk", zei hij gefrustreerd tegen God toen hij naar huis reed. "Ik ben U altijd zeer trouw geweest in het geven van mijn tijd en mijn geld om Uw werk, en nu heb ik dit."

Maanden later was de directeur van het weeshuis op verlof in het land waar de man woonde. Hij wilde alle kerken die hem in China steunden bezoeken, dus kwam hij een zondag spreken bij de man in de kleine gemeente. De zendeling begon door de mensen te bedanken voor hun trouw in de ondersteuning van het weeshuis. "Maar het meest van al", zei hij, "wil ik jullie bedanken voor het sturen van de bril. Weet u, de communisten hadden net een maand ervoor het hele weeshuis ondersteboven gehaald, ze hadden alles vernietigd, inclusief mijn bril. Ik was wanhopig. Zelfs al had ik het geld, er was gewoon geen manier om de bril te vervangen. Omdat ik niet goed kon zien ervoer ik hoofdpijn, elke dag. Dus mijn collega's en ik waren er voortdurend voor aan het bidden. Toen kwamen jullie kratten. Toen mijn personeel hen los maakten vonden ze een bril, ingeklemd tussen twee dekens." De zendeling zweeg om zijn woorden te laten bezinken. Toen vervolgde hij, nog steeds gegrepen door het wonder van dit alles: "Mensen, toen ik de bril opzette, was het alsof de bril speciaal voor mij op maat gemaakt was. Alleen voor mij! Dus wil ik jullie bedanken voor deze levering."

De mensen in de gemeente luisterden en waren blij voor deze wonderbaarlijke bril. Maar de zendeling moest zeker hun kerk hebben verward met een andere, dachten ze. Er was geen bril op de lijst van spullen die naar het buitenland werden verstuurd. Maar er was één timmerman, die met tranen over zijn gezicht in zijn bank zat te luisteren, realiserend dat de Meester Timmerman hem op een bijzondere manier gebruikt had.

Er zijn momenten waarin we God de schuld geven in plaats van Hem te danken. Misschien is het iets wat we vaker moeten proberen. Misschien heeft Hij wel een heel andere reden om iets niet te laten lukken, of dat er iets niet gaat wat jij zou willen. Hij heeft een plan met al onze levens...

Waarschijnlijk weten we allemaal wel, dat destijds op die gedenkwaardige Pinksterdag in Jeruzalem de Heilige Geest werd uitgestort. De kerk ontstaat dan, zou je kunnen zeggen.

Er heerst een enorm enthousiasme! Duizenden(!) komen tot diep persoonlijk geloof, laten zich daarom dopen en worden ook vervuld met de Heilige Geest!

En dan begint de zegentocht van het Evangelie over de wereld.

Wonderen en tekenen volgen de verkondiging van de Blijde Boodschap Oók strijd is er en tegenstand, maar tóch, niet te stuiten is de stroom van levend water over een wereld, die dorst naar werkelijke vrede. Wij kunnen daarover lezen in het boek Handelingen, dat een enthousiast verslag geeft van die eerste periode, toen. Ik vraag mij wel eens af, wanneer ik de handelingen van de kerk nú lees, zowel de berichten van de hoogste organen, maar ook die van vele gemeenten, waar dat geweldige enthousiasme gebleven is: die blijde verwondering over de grote daden Gods; dat getuigen van de levende Heer, dat verlangen naar een machtige opwekking, ook in onze dagen. Werkt de Heilige Geest dan niet meer in deze tijd?

Dát kán ik niet geloven:

Wanneer ik naast al die kerkelijke berichten ook eens een blad lees, waarin verslagen staan van bijvoorbeeld het zendingsveld, dan treft mij toch wel het grote verschil: Dáár vind ik een sfeer van grote blijdschap en opgewektheid; de toekomst is doorzichtig, want wij hebben een lévende Heer, die ons heel persoonlijk kent en óók wil helpen. Ik lees er over genezing en bevrijding uit de macht van het kwade, van bekering en vervulling met de Heilige Geest. Het is alsof het boek Handelingen niet geëindigd is bij hoofdstuk 28 …….

Nu kunnen wij daar als moderne christenen wel een beetje over glimlachen, want is dat niet té eenvoudig, té kinderlijk geloof van waaruit deze mensen leven?

Ik vraag mij af of wij ons daar zo makkelijk van af mogen maken. Zij getuigen van de grote dingen, die God in hun leven heeft gedaan! En kijk, het goede nieuws, dat wij de moeite van het vermelden waard vinden, bestaat vaak alleen maar uit een berichtje over de opbrengst van de collecten, een bijzondere dienst, die we meemaakten en wat dies meer zij. Zou er in ónze gemeente, bij ónze omgang met dezelfde God niets voorvallen, dat méér Zijn liefde kan illustreren?

En zou zoiets dan niet zéker verteld moeten worden?

Als onze lippen eens een werkelijke loflied zou weerklinken over de grote daden Gods in ons leven, zou dat niet méér inslaan en schokkender zijn dan welk ander nieuws dan ook?

En vooral, zou het niet eerlijker zijn tegenover God?

Of …. Gebeurt er nooit iets..?

Doet God geen wonderen meer in deze sceptische wereld?

Ik vergeet nooit weer het verhaal van een predikant, die pas bij zijn afscheidsdienst durfde getuigen van genezing, die hij als jonge man persoonlijk mocht ervaren. Eerder had hij er niet over durven praten, omdat hij bang was voor weerstanden in de gemeente. Hij beleed dat toen als schuld. En térecht naar mijn mening, want ik geloof, dat een éérder getuigenis veel mensen zou hebben bemoedigd en dat het de gemeente tot grote zegen zou zijn geweest!

Ik zou daarom voor willen pleiten, dat wij niet alleen in ons leven grote dingen van de levende God gaan verwachte, maar daar ook van durven getuigen, heel openlijk, wanneer wij ze meemaken, opdat duidelijk zal worden, dat óók in déze tijd Gods Heilige Geest nog krachtig werkt en dat Pinksteren nog steeds een realiteit is.

Ds. E. Beekman

Gedachten over de hemel

Er is veel in mijn christelijke geloof dat ik niet volledig begrijp. Maar toch begrijp ik genoeg om mij een liefdevol mens te maken, een mens vol vertrouwen en rust. Wat voor mij nog een raadsel blijft, is het menselijk lijden. Maar ook hier heb ik de genade ontvangen om mijn vragen in Gods handen te leggen. Heeft God zelf tenslotte niet intens geleden? Wie had er in de tijd van Jezus verwacht dat Hij op zo’n wrede manier aan het houten kruis zou eindigen, maar dat Hij juist daardoor de deur naar God en de hemel voor ons opende? Wie kon toen weten, op het moment dat Hij vlak voor Zijn dood naar Zijn Vader uitschreeuwde, dat Zijn wanhoop de voorloper was van onze eeuwige redding? -Christina Rosetti

***

Als je je soms eenzaam voelt, denk dan eens aan al die vrienden die je nog gaat krijgen in de eeuwigheid. Denk aan die hemelse dimensie die gaat komen na onze aardse leerschool. Daar waar je met Jezus en Zijn ontelbare kinderen zult leven in het licht, met een nieuw en onverwoestbaar lichaam. Denk eens aan al die mensen die je daar zult ontmoeten! Kun je je de vreugde voorstellen van een vriendschap die nooit zal verkillen? De blijdschap die de diepe gemeenschap met anderen, die we vandaag nog niet eens ontmoet hebben, met zich meebrengt? Kunnen we die korte tijd waarin we hier op aarde met eenzaamheid geconfronteerd worden niet verdragen, in de wetenschap dat God ons aan het voorbereiden is op de eeuwigheid? Richt je tot God. Hij kent je hart. Zoek Zijn aangezicht op momenten van diepe eenzaamheid en vind troost en gemeenschap in de aanwezigheid van de Vader, zoals ook Jezus zelf daar Zijn kracht vond in het uur van Zijn nood. -Henry van Dyke.

***

De sterren die uit lijken te doven als de eerste morgenstralen het landschap verlichten, sterven toch niet af in het duister van de nacht omdat wij ze niet meer zien? Nu straalt hun licht elders en op iemand anders. Er zitten twee kanten aan het sterven; de aardse kant en dan is er de hemelse kant. Hier op aarde zullen de gesloten lippen nooit meer spreken, maar daar, in de hemel, breken diezelfde lippen uit in een lied dat nooit meer zal ophouden. Hier op aarde zullen de zachte voeten niet langer rondlopen, maar daar, in de hemel zullen diezelfde voeten de eeuwigheid doorkruisen.

Hier wringen we onze handen en staan de tranen in onze ogen terwijl wij het verlies proberen te verwerken als een geliefde is heengegaan. In de hemel is er gejuich en geklap. Geliefden zijn weer verenigd. De aardse kant is maar zo’n klein deel van het leven. Probeer alles te zien in het grotere en geestelijke perspectief. Vergeet nooit de hemelse kant.

***

Barmhartig is de God die in elke omstandigheid troost. (2 Korinthe 1:3 Het Boek) De God die ons in elke omstandigheid troost? Wat een prachtige uitspraak. Wat een belofte! ‘In elke omstandigheid’ betekent echt ‘in elke omstandigheid’. Er zijn geen uitzonderingen. Maar als wij die troost willen moeten we besluiten om Gods woord ook daadwerkelijk te geloven. Wij moeten er voor kiezen om de woorden van angst en twijfel die ons worden toegefluisterd te verwerpen.‘Mijn gezicht zo onbewogen als een rots.’ (Jesaja 50:7) Je weigert je over te geven aan twijfel en ontmoediging. God heeft het gezegd. Het is waar. Mijn geloof rust in het woord van een God die niet liegt en mij het eeuwige leven geschonken heeft. -Hannah Withall Smith

***

Dr. J. R. Miller beschrijft een ontmoeting die hij had met een ouderpaar toen hij met hen aan het bed van hun doodzieke zoontje zat. “Ik praatte met hen over Gods liefde en Zijn wil voor ons en voordat ik voor hen wilde bidden vroeg ik hen: ‘Wat wilt u dat ik God vraag om voor jullie te doen?’ Het was even stil en toen sprak de vader diep geëmotioneerd: ‘Dat durf ik niet te zeggen. Ik wil het liever in Gods handen leggen. Alleen God weet waarlijk wat het beste is voor mijn zoontje en voor ons. Misschien is het beter dat ons kind de winter van dit aardse bestaan nog niet verlaat, maar misschien ook roept God hem naar de eeuwige hemelse lente en geeft Hij hem de kroon zonder het lijden. Wij hebben alles gedaan in ons aardse vermogen. Nu is het woord aan God zelf. Vraag aan God voor ons of wij Hem mogen vertrouwen in Zijn grote wijsheid en Hij ons daar de kracht voor mag geven.

***

“Hoop? Waarop moet ik hopen?” sprak de ontredderde vrouw verslagen. Haar man was recentelijk overleden en haar pijn was ondraaglijk. Waar was de hoop? In de Schrift staat geschreven: “Want als wij geloven dat Jezus gestorven en opgestaan is, zal ook God op dezelfde wijze hen die in Jezus ontslapen zijn, terugbrengen met Hem.” (1 Tessalonicenzen 4:14) De gezichten waar wij zo naar verlangen zullen ons weer toelachen. De stemmen van hen die ons zo dierbaar zijn zullen weer als muziek in onze oren klinken. Onze geliefden van weleer zullen weer bij ons zijn in ons hemels verblijf. Daar ligt de hoop en het vertrouwen.

Bron:actiefonline

De Heer is mijn herder

Wie kent deze Bijbelpassage nu niet? En toch is het heel verfrissend weer eens stil te staan bij deze machtige woorden en de diepe weldadige betekenis van deze psalm goed tot ons te laten doordringen. Het woord ‘herder’ behoeft natuurlijk nauwelijks enige uitleg. Iedereen weet wat een herder is, maar als wij er voor het gemak even het woordenboek op naslaan krijgen we inspirerende woorden te zien als: “Hoeder, beschermer, bewaker, leidsman.” Alles wat onze Heer is.

Soms kennen we een Bijbelpassage zo goed dat we die bijna achterstevoren kunnen opzeggen. Bijbelverzen die we haast kunnen dromen. Johannes 3:16 is er ook zo een. En juist doordat wij die verzen zo goed kennen bestaat het gevaar dat de diepe betekenis ons nauwelijks meer raakt en de ware levende, geestelijke kracht die in zo’n passage verborgen ligt niet echt tot ons doordringt.

Jezus zei: “Alles wat Ik u gezegd heb, is Geest en leven.” Om de ware kracht uit een Bijbelpassage in ons op te nemen en zo profijt te kunnen trekken van het levengevende water wordt van ons wat discipline gevraagd. Alleen door stil en diep over Gods Woord na te denken dringt de overweldigende waarheid van de uitspraak onze soms wat verharde harten binnen.

Zo geldt dat ook voor de woorden van Psalm 23. Stel je dat toch eens voor; de Heer, de schepper van hemel en aarde, Hij die alles in Zijn hand houdt, die de diepste uithoeken van het universum kent en niet door tijd wordt beïnvloed, is de herder van jou en van mij.

Door Zijn Zoon Jezus Christus heeft God zich voor eeuwig aan ons verbonden. Jezus, terwijl Hij de koning was, heeft er voor gekozen herder te zijn, en zich dagelijks bezig te houden met obstinate en vaak oerdomme schapen.

Als Jezus nu eens letterlijk naast ons zou lopen, onze hand zou vast houden en alles wat ons bezighoudt zachtmoedig en teder met ons zou doorspreken, waar zou onze angst dan nog zijn? Zorgen over morgen, twijfel over ons eigen kunnen, verdriet over gisteren? Die zouden toch zeker geen enkele kans meer hebben? Natuurlijk niet. Jezus is er toch?

Door de rust en het Godsvertrouwen die Jezus uitstraalt zouden wij slechts vreugde ervaren, opwinding en vertrouwen. De lach zou niet van ons gezicht zijn te slaan, want de Herder loopt naast ons. Dan zouden wij onze vermoeide hoofden keer op keer weer op de borst leggen van Hem die ons hart kent en begaan is met onze pijn. Maar Jezus loopt naast ons. Hij houdt onze hand wel degelijk vast, en Hij is precies zo’n herder.

“Wat een onzin,” zegt de wereld, die kortstondig en smakelijk lacht om zoveel onnozel, kinderlijk geloof, waarna hij hoofdschuddend verder trekt op zijn eenzame tocht door het duister. “Zo eenvoudig kan het toch niet zijn?” vraagt ook onze twijfel zich soms vertwijfeld af.

Maar waar de wereld doorploegt in de hoop, de hartverscheurende ellende van een leven zonder eeuwige hoop zelf op te lossen, wil Jezus niets liever dan ons laten zien wat voor een geweldige Herder Hij is. “Houd moed,” zei Hij. “Ik heb de wereld overwonnen. Ik ben de goede herder, die Zijn leven neerlegt voor het welzijn van de schapen.”

Wereldse herders kunnen dat niet. Als puntje bij paaltje komt, besluiten die telkens weer dat het beter is om de schapen neer te leggen voor de herder. Maar de goede herder is er wel. Durf te geloven dat Jezus werkelijk die herder is die Hij zegt te zijn. Neem de tijd voor een gesprek met Hem en luister stil naar Zijn zachte, liefdevolle stem. Telkens weer is Zijn boodschap voor een ieder die Hem op zo’n manier eert en benadert hetzelfde: “Ik houd van je.”

Bron:actiefonline

Intocht van de Koning

De intocht van Koning Jezus in Jeruzalem is in het evangelie zó belangrijk! dat alle vier de evangelieschrijvers hem beschrijven. Het was een wonderlijke situatie: daar kwam de Vredevorst zijn stad binnen. Maar wat moet Hij eenzaam geweest zijn, midden tussen de menigte. Midden tussen nieuwsgierige kijkers, blij verraste discipelen en jaloerse Farizeeën wist Jezus: Ik kom hier niet om eer te krijgen, maar om te lijden en te sterven.

Gods heerlijkheid in de tempel

In heel deze geschiedenis van Johannes 12 moeten we er eens op letten, hoe hier van a tot z de profetieën uit het Oude Testament vervuld worden. Dan verstaan we er de rijkdom pas ten volle van. Ik breng u eerst het tempelvisioen van Ezechiël 40-48 in herinnering. Midden in de ballingschap, toen alles voor Gods volk en Gods tempel voorbij leek te zijn, kreeg Ezechiël zicht op de dagen van herstel. Lag alles nu in puin? Er zou een nieuwe tempel komen, zo heerlijk als in geen mensenhart was opgekomen. Leek de HERE nu zijn volk vergeten te hebben? Hij zou naar hen omzien als nooit tevoren! "En zie, de heerlijkheid van de God van Israël kwam uit oostelijke richting... en de heerlijkheid des HEREN ging het huis binnen door de poort, die naar het oosten gericht was" ,zo lezen we in Ezechiël 43:2 en 4. Daarna werd het nog groter: de heerlijkheid des HEREN vervulde het huis, en een stem klonk: dit is de plaats van mijn troon, waar Ik wonen zal onder de Israëlieten tot in eeuwigheid (vers. 7). En wanneer is dat nu uitgekomen? Of moet dat nog gebeuren? Sommigen menen, dat er nog een tempel van steen moet komen, naar Ezechiëls visioen. Dat Gods' heerlijkheid dan door de poort zal binnenkomen. En wacht maar eens af, dán zul je de heerlijkheid van Israëls" Koning zien!

Maar kijkt u nu eens in Johannes 12. Uit oostelijke richting (daar lag Bethanië) kwam de Heere Jezus, door de Oostpoort de stad en de tempel binnen. Hij was zojuist gezalfd met mirre als een Koning (Joh. 12:3), zoals eenmaal de wijzen uit het oosten de geboren Koning der Joden zalfden. Hij is ontvangen en ingehaald als de Koning. Zo stond Hij daar in de tempel, de Zoon van God die heel de tempeldienst vervullen zou. En in Hem, in Jezus Christus, zou nu de heerlijkheid van Israëls God het huis vervullen.

Heerlijkheid aan het kruis

Ja maar, denkt u misschien, dit was toch Jezus’ komst in vernedering? Hij ging toch sterven, en nog niet "heersen tot in eeuwigheid", en nog niet oordelen en richten? Hoor, wat Jezus zèlf zegt.' Als enkele Grieken Jezus willen zien, dan zegt Jezus: "De ure is gekomen, dat de Zoon des mensen moet verheerlijkt worden" (vs. ,23). Uit het verband blijkt, dat Christus daar zijn kruisdood mee bedoelt. Zijn verheerlijking, de heerlijkheid des HEREN, zal zichtbaar worden ...aan het kruis! Daar vervulde ,Hij de hele tempeldienst, met al zijn offers en ceremoniën. Daar vervulde Hij de profetie van Ezechiël. Voor eeuwig zou Gods tempel te Jeruzalem staan, en zijn troon opgericht. Israël was niet vergeten, maar het was door God tot het centrum van de hele wereld gemaakt.

Nu zochten de volken der wereld "de wortel van Isaï" en van Sion uit zou het heil naar de heidenen stromen. Wat velen vandaag niet erkennen, zagen zelfs de Farizeeën op die dag: "Zie, de gehele wereld loopt Hem na" (vs. 19).

Uw koning komt

Zijn alle profetieën dan létterlijk uitgekomen bij Jezus' komst? Wel, daar is iets merkwaardigs mee. Kijkt u maar naar de tweede profetie, die bij Jezus' intocht vervuld werd. Namelijk die van Zacharia 9:9: “Wees niet bevreesd, dochter Sions, zie, uw Koning komt, gezeten op het veulen van een ezel" (Joh. 12:15). Dat rijden op een ezelsveulen, dat heeft Jezus inderdaad letterlijk vervuld, als een teken.

Maar Johannes zegt er eerlijk bij, dat de discipelen dat pas achteraf begrepen hebben. En weet u waarom'! Omdat er zoveel kanten aan de profetie zaten, waarvan' het net leek of die in Jezus juist niet vervuld werden. Namelijk, dat Hij Jeruzalem en Efraïm van de vijandelijke wapens zou zuiveren.

Ja, zeg maar dat Hij zijn gericht ten uitvoer zou brengen. En wat zag je daarvan?' U weet toch, dat dat dé grote aanstoot is geweest voor de mensen in Jezus' tijd? De Romeinen heersten nog, de verdrukker was er nog altijd. Ja, en toch was Jezus ook de Richter, de Koning die het oordeel uitsprak. Hoort u maar opnieuw Johannes 12, waar Jezus in het zicht van het lijden zegt: "NU gaat er een oordeel over deze wereld" (12:31). Een oordeel, allereerst omdat de satan, de gróte vijand van Israël buitengeworpen werd. En verder een oordeel over allen, die de duisternis liever zouden hebben dan het licht. Met dat oordeel is Hij nu nog bezig, tot 'aan zijn wederkomst. Ja, het is zo anders dan de mensen dachten. Het is misschien zelfs' anders dan wij gedacht zouden hebben bij het lezen van de profetie. Want het leek veel meer over een wereldlijk gericht te gaan, met wereldlijke eer voor Israël.

Maar daar zei Jezus nu over tegen Johannes de Doper: "Zalig, 'wie aan Mij geen aanstoot neemt". De discipelen hebben later begrepen wat er aan de hand was, daar bij de Oostpoort van Jeruzalem. Wij mogen het nu ook zien: Israëls eer is gekomen in Jezus Christus, die ook onze Heiland is. Zo heeft Hij de profetie vervuld. Hij, die Jeruzalem als Koning binnenging om de Heerlijkheid des Heren te tonen in zijn lijden. Hij die nu op de troon gezeten is aan Gods rechterhand.

Onze verwachting moet maar steeds gericht zijn op één ding: Hij komt! Hij komt nog eenmaal, om al Gods woorden volkomen waar te maken.

 W. Smouter

http://www.opbouwonline.nl/artikel.php?id=10837

En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld.

Mattheüs 28:20

Kunnen we daar 'amen' op zeggen? Weten we zeker dat Hij ons draagt, elke dag? Niet een poosje wel en een poosje niet, nee, alle dagen? Aan Hem ligt het niet, Hij heeft beloofd: op Mij mag je rekenen, al de dagen!

Wat een prachtige woorden in het evangelie van Mattheüs. Die woorden zijn net als vleugels die uitgespreid zijn boven de mensen die van Hem getuigen. Onder die vleugels vinden ze bescherming en veiligheid in moeilijke tijden.  En die komen er in het leven van iedere mens. Hij zegt: Vergeet het niet bij al het werk dat jullie voor Mij doen: ik ben er bij.

Immanuël betekent: God met ons. Maar als de Here Jezus terug komt is het: wij met Hem, voor altijd. Dat is nog beter.

Maar ja, zijn we wel geschikt om een getuige van Hem te zijn? Kijk eens hoe het ging  in het begin, boeren en vissers. Petrus  die faalde bij het vuur in de voorhof…  hij krijgt een nieuw vuur, een nieuwe opdracht: weid Mijn schapen. Als zij er niet geweest waren, wie zouden het goede nieuws dan verteld hebben? Zij waren echte getuigen, zij waren erbij geweest. En wij, die in Hem geloven, mogen de fakkel brandend houden tot Hij komt!

Zeg niet als Petrus: ik ken Hem niet,

merk op hoe Hij in liefde naar u ziet,

hoe Hij Zijn leven ons aanbiedt.

Bron: Geborgen in Zijn hand

De boer

Ik heb vandaag toegezien toen een boer zijn land ploegde.

Het malse groen van het veld en de verdorde wingerd die reeds vrucht gedragen had en de tere scheutjes die te laat waren opgekomen allemaal vielen onder de onverbiddelijke kouters van de tractor.

Hoe kaal en donker zag het veld er toen uit. Er was alleen nog één strook groen overgebleven.

Maar de tractor reed ook daar op af en meedogenloos werd de grond omgewoeld.

Alleen zwarte aarde bleef over, omgewoeld opengereten.

Gekerfde, gekneusde grond.

Ik dacht er aan hoe diezelfde aarde de planten die haar toevertrouwd waren geweest, zorgvuldig had gevoed. Onzelfzuchtig had ze al haar krachten afgegeven en de boer een rijke oogst bezorgd.

En nu ze alles had opgeofferd, nu moest ze de onbarmhartige geest van de ploeg verduren.

En toch, in dat open gebroken veld lag het geheim van de volgende oogst.

Braambessen kunt u plukken in de weiden en kettinkjes van madeliefjes kunt u rijgen waar het gras op onberoerde, harde grond groeit.

Maar de oogst het volle voedzame koren komt van de aarde,die de kouters van de ploeg heeft gevoeld.

Ik zag het aan en vroeg mezelf af.

"Is het leven alle pijn en verdriet waard?".

En ik moest daarop bevestigend antwoorden.

Het lijden heeft waarde voor het heden en voor de toekomst voor vandaag en voor de eeuwigheid.

De Man van Smarten, met de doornenkroon op het hoofd en de doornagelde handen had Zich overgegeven om te lijden en om die reden bezit ik nu het eeuwige leven.

Toen ik hieraan dacht bad ik: "Heer, hier ben ik, ga Uw gang". Want ik weet dat Zijn liefde ver boven alle liefde uitgaat en dat Hij niet zal toelaten dat wij zonder noodzaak pijn moeten verduren.

0 Heilige Geest, laat Uw ploeg maar gaan over de akker van mijn leven.

Er is nog zoveel van mezelf dat begraven en zoveel van U dat gezaaid moet worden.

D. M. Stewart

Bent u wedergeboren?

De Here Jezus heeft eens gezegd: ”Verwonder u niet, dat Ik u gezegd hebt: Gijlieden moet wederom geboren worden”(Joh.3:7).

De vraag die ik nu aan u stel is: Bent u wedergeboren? U luistert misschien heel geregeld naar deze radioboodschappen, u leest misschien uw Bijbel, gaat naar de kerk en bidt. Maar bent u wedergeboren?

Er waren mensen in Laodicea waarvan u kunt lezen in Openbaringen 3, die aardig religieus waren. Als je ze vroeg, ”Hoe gaat het geestelijk met je? ”dan zeiden ze: “We zijn rijk, heel rijk en we hebben aan geen ding gebrek”. Maar er ontbrak een heel belangrijk ding bij hen. Dat was, dat de Here Jezus buiten de deur van hun hart stond, en daarom klopte Hij aan hun hart. Hij zei: Als je de deur open doet, dan kom Ik binnen en dan kom Ik bij je wonen.

Kijk, als u nog niet wedergeboren bent, dan is dat eigenlijk het antwoord om wedergeboren te worden. Is het zo eenvoudig? Ja, want als Jezus in uw hart komt, dan doet Hij dat wonder, dat u geboren wordt in de familie van God. Jezus zegt, ”Verwonder u niet, dat Ik u gezegd heb: Gijlieden moet wederom geboren worden”. Dit is een moeten, dit is een weg die u moet gaan. Jazeker, het wonder van de wedergeboorte doe Ik, maar jullie moeten komen – u moet komen. Zou u dat willen? Als dat zo is, wat moet u dan doen? Jezus klopt en nu moet u Hem binnenlaten. Wat gebeurt er als Jezus in uw hart Komt? Dan ziet Hij uw zonden; en u ziet ze ineens ook heel duidelijk, dat kan niet anders.

Maar dan is het heerlijke, dat u weet wat u met uw zonden moet doen – dan gaat u uw zonden belijden. “Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid”(1 Joh. 1:9). Het bloed van Jezus maakt ons rein. Dan gaat Jezus in uw hart aan het werk, dan gaat Hij de zonden die u Hem belijdt rein maken. Is dat alles wat uw zonden betreft? Nee, het is niet alleen een belijden, het is ook: u er vanaf keren. Maar nu staat u niet meer alleen, nu gaat u die strijd tegen de zonden samen met Jezus dragen.

Zelf kunt u het niet, maar Hij kan het wel. Hij geeft zijn Heilige Geest in uw hart, en die brengt mee de vrucht des Geestes (Gal. 5:22): Liefde, vrede, goedheid, zelfbeheersing, vriendelijkheid… De Bijbel wordt dan ineens zo heel anders, dan wordt het een liefdesbrief van God. Als u Jezus vraagt om in uw hart te komen dan komt Hij, en zijn Geest getuigt met uw geest dat u een kind van God bent. Dan gaat u de Bijbel in zover begrijpen dat het u geweldig gelukkig maakt, omdat u het antwoord ziet op uw problemen, de grootste problemen die u hebt in uw leven.

Iedereen heeft minstens twee grote problemen, en dat is het probleem van de zonde en van de dood. En die worden beantwoord. Kijk, aan het kruis heeft Jezus de zonden gedragen van de hele wereld; ook uw zonden. Daar heeft Hij alles volbracht. Hij heeft ontzettend geleden, vreselijke pijn gehad, maar dat wilde Hij uit liefde om voor uw en mijn zonden te boeten.

Maar we worden ook sterk in de strijd tegen onze zonden. U bent verlost en u bent ook overwinnend over uw zonden met Jezus. Dat komen tot Jezus is een begin. De geboorte van een kindje is een begin, en de wedergeboorte is ook een begin. Het is het begin van leven tot eer van God – een overwinnend leven, een leven sterk door de verlossing en de hulp en de nabijheid van de Here Jezus.

Bent u wedergeboren? Bent u het niet? Kom dan tot Jezus! Wat moet u doen? Heel eenvoudig tot Hem spreken. Hij heeft geklopt aan de deur van uw hart en u hebt het gehoord vandaag; en nu wacht Hij. De Here Jezus is een “gentleman”; Hij forceert de deur van uw hart niet. U moet hem opendoen, en als u echt zegt zodat u het meent, “Ja, Here Jezus”, dan komt Hij binnen. En dan staat er in Johannes 1:12., “Doch allen, die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven om kinderen Gods te worden”. Dan bent U een kind van God. Wilt u het doen?

Laten we samen bidden. “Heer Jezus, wilt U de weg vrijmaken van haar, van hem, die nu een besluit voor u wil nemen. Wilt u alle tegenstand, alle twijfel, alle “ja maars” wegnemen, en ook alle duivels en demonen, want die willen niet dat ze het doen; maar ik dank U dat U die weg wilt sturen. Maakt U de weg klaar tussen U en haar en hem. Dank U, Heer, dank U.”

Nu zijn we even stil, en geeft u aan de Here uw antwoord…

“Dank U, dat hij of zij nu kan zeggen: Ja, Heer Jezus, kom in mijn hart, maak mij een kind van God, doe dat grote wonder in mij dat ik geboren word in uw familie. Dank U wel, Here Jezus. Amen.”

Nu moet U zelf nog langer gaan spreken met de Here. U hoort bij Hem, Hij hoort alles wat u zegt en Hij heeft u zo lief!

Bron: Een Boodschap van Overvloed

Radiotoespraken van Corrie ten Boom

Midden op het plein staat een kerkje. Het heeft naast de ingang drie gebrandschilderde ramen. In het ene is een kruis zichtbaar, in het tweede een anker en in het derde een hart: de symbolen voor geloof, hoop en liefde. Van binnenuit zijn overdag de symbolen duidelijk te zien in de volgorde geloof, hoop en liefde. Van buitenaf zie je echter het duidelijkst als het donker is en de kroonlampen branden. Maar dan zie je nog iets: de volgorde is omgekeerd. Om binnen te komen zie je eerst het hart van de liefde, dan het anker van de hoop en tenslotte het kruis van het geloof. Voor de levende gemeente die binnen is , behoort de volgorde te zijn, geloof, hoop en liefde. Er kan immers geen sprake zijn van hoop en liefde zonder het geloof als een gave van de heilige geest. Maar zij die buiten zijn kijken daar anders tegenaan. Zij willen eerst zien dat er onderlinge liefde is bij hen die zeggen dat zij Christen zijn. Pas dan wil hij of zij wel eens praten over de toekomst, over de hoop, voordat men wenst te komen tot het geloof. Dat geeft een geweldige verantwoordelijkheid aan hen die binnen de gemeente zijn: hoe is het met de liefde en de hoop? Straalt de gemeente, stralen wij iets uit van de liefde? De gemeente van Korinthe werd verdeeld door onderlinge twist en groepsvorming. Paulus schrijft daar hartstochtelijk tegenin over het enige dat telt; Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van die is De Liefde.

Jezus bij de mensen brengen!

Er is in evangelisch Nederland veel gecommuniceerd dat we mensen moeten bereiken. Evangeliseren is een doel op zich geworden en een wet waar we aan moeten voldoen. Dit maakt getuigen zwaar en moeilijk. Als we een goed gesprek hebben, blijft het gevoel dat het niet voldoende was, want die ander is nog niet tot geloof gekomen. We zijn dan gericht op het doel en niet op de persoon. Alles wat we doen heeft een dubbele agenda. Namelijk, die ander moet tot geloof komen. Dat is ook vaak de reden, dat we aan mensen tijd en energie geven. Er zit zelfs iets egoïstisch in, want dan heb ik voldaan.

Het gaat dan niet meer om die ander, maar om het doel en om ons zelf. Dit stoot ongelovigen juist af!

We hoeven geen mensen tot Jezus te leiden, we moeten lief hebben. Lief hebben zonder bijbedoelingen. Zoals het in Rom 12 :9 staat: oprecht en echt. We horen lief te hebben, of die ander nou tot geloof komt of niet. De focus moet verschuiven van mensen tot Jezus leiden naar mensen liefhebben! Jezus had de mensen ook lief. Hij heeft velen genezen die niet in Hem zijn gaan geloven.

Zo mogen wij het gaan benaderen. Niet meer de kramp, ik moet die persoon naar Jezus leiden anders is het niet goed. Maar ik heb lief en wat die ander daar mee doet is zijn verantwoording. God had de wereld ook lief en liet Zijn zoon sterven, terwijl Hij wist dat velen Hem niet zouden aannemen. Daar zit een soort ontspanning in, IK geef, zonder voorbehoud, en jij bent verantwoordelijk wat je er mee doet.

Ik moet daarbij denken aan de vrede groet: waar je gastvrij ontvangen wordt, geef de vrede groet, word je niet ontvangen, neem het terug. ( Matt 10 :11-15) Dat is ontspannen! God wil dat we getuigen, maar dat kan alleen als we liefhebben! Welke dingen doe jij voor iemand die je lief hebt? Doe dat voor de mensen om je heen.

Jezus bemiddelde tussen God en mensen. Nu mogen wij dat doen. Wij zijn Gods priesters. (1Pet 2:9)

Wij kunnen o.a. bemiddelen door te vragen: heb je een nood, mag ik voor je bidden?

Laten we bidden met de mensen om ons heen, op ons werk, op school, op verjaardagsfeestjes, of in de bus. En als God het gebed verhoort, dan kan je getuigen, want dan komen er vragen. Zo deed Jezus het, Hij ging genezend en bevrijdend rond en er kwamen mensen tot geloof.

Dat is makkelijk en ontspannen! Je niet druk maken of het gebed verhoord wordt, dat moet God maar uitzoeken, dat is Zijn verantwoording. Ik wil bidden, dat is mijn verantwoording. Ik bid liever met iemand voor niks, dan dat ik niet bid en een kans mis dat God verhoort.

We zijn zo gewend dat we moeten praten, verdedigen en overtuigen. Ik kan niet overtuigen, dat kan alleen de Heilige Geest! Dus ik hoef ook niet te overtuigen! Als de Heilige Geest het niet doet, heeft wat ik zeg toch geen zin. Maar als God een gebed verhoort, overtuigt Hij zelf. De evangelie methode die Jezus had was, wonderen doen en God gebeden laten verhoren en daarna dingen uitleggen. Bidden met iemand en God het laten beantwoorden is veel makkelijker en beter. Dan hoef je niet meer te verdedigen of te overtuigen!

Iedereen kan met iemand bidden. Iedereen kan liefhebben. Ook als je niet zo slim bent en niet veel van de bijbel weet. Dat maakt dat het inderdaad voor eenvoudige mensen is. Want het klopt niet, al dat gediscussieer, dat is alleen weggelegd voor mensen die een hoog IQ hebben.

Dat is onbijbels! Daar komt nog bij, hoe geleerd de ongelovige ook is, tegen een verhoord gebed kan je niks inbrengen! God wil ons gebruiken, maar ik geloof dat Hij zich limiteert door onze gebeden.

Dan komt de vraag, hebben we daar geloof voor? Als dat niet zo is, kan dat groeien. Bid voor die dingen waar je geloof voor hebt. Je kan het uitbreiden, bijvoorbeeld door de gebedstrio`s. Ga bidden voor specifieke mensen, noem namen en problemen. Laat je leiden door de Heilige Geest, die kan jou ook laten bidden. Vraag God om personen om voor te bidden. Zo zal je geloof groeien, want je geloof groeit, wanneer je gebeden verhoord worden.     

De Winnende opdracht

De studenten van een kunstklas hadden op het schoolplein een discussie. Aan het einde van het kwartaal zouden ze examen moeten doen en iedereen moest een kunstwerk inleveren. Ze hadden een aantal ontwerpen op gekregen, en een ervan was ‘vrede’.

‘Daar kun je wel wat mee,’ zei de een . ‘Een mooi zeegezicht …  de ochtend die aanbreekt … een zonsondergang.’

‘Maar dat is ook niet erg origineel!’ zei een ander. ‘Een beeld van de nacht zou beter zijn, maar dat is heel moeilijk te maken.’

‘Wat denken jullie van een oude man die kijkt naar het werk dat hij gedaan heeft? O, maar voor de uitdrukking op zijn gezicht moet ik wel beter kunnen tekenen. Nee, dat is het ook niet.’

‘Misschien een afbeelding van een dier? Een kat, opgerold in de zonneschijn, maar hoe teken je het spinnen van een poes?’

‘Je kunt het abstract maken. Kleuren die mooi bij elkaar passen.’

‘Er zijn misschien wel heel wat mogelijkheden, maar ik denk dat ik toch maar een ander onderwerp kies.’

De examinator zocht alle opdrachten op onderwerp bij elkaar. Een aantal studenten hadden het onderwerp ‘vrede’ geprobeerd uit te beelden. Hij vond er niet veel aan.

Hij zuchtte en pakte een ander kunstwerk. Hij stopte abrupt. Had hij een fout gemaakt? Hoe kon dit wilde, bewegende landschap de titel ‘vrede’ hebben?

Hij keek er nog eens naar en toen begreep hij het .

De kunstenares had een storm op zee geschilderd. Ze was erin geslaagd om voorbijsnellende  wolken en rollende golven, die schuimend op een stampend schip kapot sloegen, weer te geven. Achter op het schip zag je een paar ruw geschetste figuren. Maar dit meisje kon tekenen. De houding van de figuren liet angst zien en sommige gezichten waren in wanhoop  naar de lucht gekeerd.

Maar op het achtersteven van het schip stond een grotere figuur die tot in het kleinste detail was weergegeven. Een man stond stijf tegen een hut deur aangedrukt, een beetje beschermend tegen de wind. Hij keek naar het kind dat hij stevig tegen zijn schouder aan hield. In het kleine opgeheven gezicht van het kind was geen spoor van angst of zorg. Er mocht dan storm om hem heen zijn, hij sliep in de armen van zijn vader.

De vrede die de wereld geeft, is afhankelijk van een blauwe lucht, een veilige omgeving, geen strijd onrust of zorg. Maar de vrede die Jezus geeft, tilt je door de storm heen. Je kent vrede Als je weet dat Hij alles in zijn handen heeft, in welke situatie dan ook.

Er is geen weg tót Christus...

Tijdens een grote opwekking van het werk Gods liep een dienstknecht van de Heere langzaam het gangpad af van een goedgevuld gebouw. Toen hij een jonge man zag met betraande ogen en een gezicht waarop diepe droefheid zich aftekende, stopte hij even om met hem te spreken.
Meteen werd hem ernstig de vraag gesteld: "Kunt u mij de weg tot Christus vertellen?"
"Neen," luidde het met nadruk uitgesproken antwoord, "ik kan je de weg tot Christus niet vertellen."
"Neemt u mij niet kwalijk," zei de vraagsteller, "ik veronderstelde dat u een dienaar van het Evangelie was."
"Dat ben ik ook," was het antwoord.
"En u kunt mij niet de weg tot Christus vertellen?"
"Neen," antwoordde de predikant opnieuw, "ik kan je de weg tot Christus niet vertellen."
De blik van verbazing waarmee dit antwoord ontvangen werd, maakte al snel plaats voor een uitdrukking van droefheid en de jonge man boog zijn hoofd in stilte, alsof hij diep teleurgesteld was.
"Mijn vriend," sprak de predikant plechtig, "er is geen weg tot Christus.
Jij denkt over Hem alsof Hij daar in de verste hoek van deze zaal staat en je wilt weten hoe je door deze menigte en over deze zitplaatsen heen moet komen om Hem te bereiken. Maar jouw gedachten berusten niet op waarheid. Hij is afgedaald uit de hemel op het kruis om daar de zonde te niet te doen door Zijns Zelfs offerande. Dan komt Hij vervolgens niet slechts tot die hoek van de zaal daar, maar tot op exact deze plaats waar jij nu staat en teder legt Hij Zijn hand op je en spreekt, zoals Hij tot de geraakte sprak: "Mens, uw zonden zijn u vergeven" (Luk.5:20).
Jij denkt over Christus alsof Hij een halfvoltooide brug over een rivier zou zijn en trillend van paniek sta jij op de oever van die brede stroom en verlangt van mij dat ik je vertel hoe je de overkant moet bereiken en hoe je moet te ontkomen aan het vuur dat met grote snelheid op een verloren zondaar afkomt.
Maar jouw gedachten berusten niet op waarheid. Hij overbrugt de rivier niet slechts voor de helft, maar Hij overspant de gehele machtige kloof tussen jou en God en jij hoeft niets te doen dan meteen op Hem te vertrouwen voor de zaligheid, hier en nu, want "door Dezen wordt een iegelijk die gelooft, gerechtvaardigd" (Hand 13:39).

De volgende dag had de predikant het genoegen om te zien hoe de jonge man al zingend gezangenbundels liep uit te delen in het gebouw.
Toen Jezus zei:"Ik ben de Weg"(Joh.14:6) bedoelde Hij daar niet mee dat Hij de halve weg was of tweederde van de weg of zelfs negentiende van de weg, doch de GEHELE weg.
Hij heeft de GEHELE schuld, die wij hadden, betaald; Hij heeft de GEHELE straf, die de wet eiste als voldoening voor de zonde, gedragen; Hij heeft het GEHELE werk, dat naar Gods eis gedaan moest worden, volbracht, "opdat Hij rechtvaardig zij, en rechtvaardigende degene, die uit het geloof van Jezus is" (Rom.3:26). Liefde kan niet dieper bukken, want Hij is afgedaald in de diepten van menselijke schuld en rampspoed: "de HEERE heeft ons aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen" (Joh.53:6).
Liefde kan ons niet hoger opheffen, want hierna zal Hij ons geven om met Hem te zitten in Zijn troon (Openb.3:21).

Hij is de GEHELE weg tussen deze uitersten en hoe zwart ook onze vlekken, hoe ver we ook zijn afgedwaald, hoe dood en verdorven en walgelijk wij ook zijn in zonden en misdaden: "Dit is een getrouw woord en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om de zondaren zalig te maken, van welke ik de voornaamste ben" (1Tim.1:15).

Daarom is het niet naar het Evangelie om tegen een ontwaakte zondaar te spreken alsof de Heiland Zich op een grote afstand van hem bevindt en hij zich wat moet opknappen door bidden en worstelen en beloven voordat hij de hoop kan koesteren dat hij zal worden aangenomen.

Er is nog minder afstand dan de dikte van het dunste draadje spinrag tussen de ziel en Jezus.

Degene die de aandacht van een zoekende ziel wijst op de kerk of op de middelen of wettisme of op het eigen ik (alsof dat ook maar iets zou kunnen helpen om verzoening te verkrijgen), is een blinde leidsman der blinden.

Vertel zo’n ziel van Christus’ volbrachte werk. Vertel hem, dat als loon op dit volbrachte werk God hem bidt om zich te laten verzoenen.

Vertel hem, dat vergeving en het eeuwige leven worden aangeboden zonder geld en zonder prijs. Vertel hem, dat nabij hem het Woord is, in zijn mond en in zijn hart. Daarom is er geen weg tot Christus want: "Zie, nu is het de welaangename tijd, zie nu is het de dag der zaligheid" (2 Kor.6:2).

Ik ben met u, alle dagen.  Mattheüs 28:20

Lezen: Psalmen 118:14-23

Jezus is met ons vandaag, morgen, overmorgen, elke dag, alle dagen.

Wij zijn vaak bang en bezorgd. De machten, die de wereld en het leven beheersen, zijn sterk, soms oppermachtig. Wij kunnen er niet tegenop. Wie niet werelds wil strijden, wordt weggedrukt en zo nodig weggetrapt.

Boven het rumoer van alle wereldse machten horen wij de stem van de Heer: “Ik ben met u, alle dagen , tot aan de voleinding der wereld”.

Wij hoeven niet bang en bezorgd te zijn. Bang moeten wij zijn, wanneer wij ons leven leven op wereldse wijze. Wanneer wij ons vertrouwen aan Christus schenken en geloven in de komst van zijn Rijk, levend uit zijn belofte: “Ik ben met u alle dagen” , hoeven we niet  bevreesd te zijn.

Waarom zouden we?

Het ergste, dat gebeuren kan, is dat het werk ons uit handen wordt geslagen en de wereldse machten het winnen. Maar ook dan zijn we niet alleen, al zal het één van de moeilijkste dagen van ons leven zijn. Ook dan mislukt ons werk niet en winnen de wereldse machten het niet.

Jezus is alle dagen met ons en ook op de donkerste en moeilijkste dag van ons leven is hem alle macht op aarde gegeven. Hij is met ons totdat zijn Rijk komt: de voleinding der wereld.

J.J. Buskes

Dit mooie artikeltje stond in ons Gemeenteboekje

'Liefde en geloof merkbaar, naar de Heer en naar elkaar'.

"We horen over jouw liefde en trouw!" Wat mooi als mensen dat over ons zouden zeggen. Dit is nu precies wat Paulus zei in zijn brief aan zijn medewerker Filemon.

Het Oude en Nieuwe Verbond

Het nieuwe Verbond is rijker dan het oude. Hebben we ons dat wel vol­doende eigen gemaakt? Beseffen we wel welke schatten (liefde, kracht, aanvaarding) er voor ons klaarliggen in het Nieuwe Verbond?                                                      

In het oude verbond werkte God vanaf buiten: de wet stond op stenen tafels. In het nieuwe Verbond wil God van binnenuit werken: de Geest legt de wet in ons hart, Christus leid ons. 

Stille tijd... een moment met God de Vader en Jezus. Het kan gewoon alleen gebed zijn, soms met de Bijbel erbij, maar het gaat die kostbare momenten samen met God.
Wat horen wij best wel veel over stille tijd... maar ook hoor en lees ik dat velen daar toch wel moeite mee hebben.
Niet om de stille tijd zelf.. maar om een moment van rust en bezinning te houden.
Ik zelf heb er met regelmaat ook last van... we willen wel... maar hebben vaak zo'n druk programma dat het er zo vaak bij in schiet.

Het vreemde is, dat we vaak wel tijd hebben voor allerlei andere bezigheden... maar moeite hebben om stille tijd te houden.
Er zijn zelfs al cursussen om te leren om stille tijd te nemen... ik ga dat niet afkraken... maar vind het wel bijzonder dat men géén tijd heeft voor stille tijd... maar... wel tijd kan vinden om naar een cursus te gaan.

Waar zit dat toch in... ik persoonlijk denk dat het heeft te maken met aanvallen van de boze, van satan. Hij zal alles in het werk stellen om zelfs het moment van stille tijd bij ons weg te roven.
Als we wel tijd hebben om bij elkaar op de koffie te gaan, we hebben wel tijd voor zangdiensten, Bijbelstudies, praatgroepen, met van alles maar druk bezig zijn... maar... hebben vaak geen tijd voor stille tijd om een persoonlijk moment met God de Vader en Jezus te zijn, is het best wel goed om daar eens diep over na te denken.

Misschien is de Heere Jezus ons grootste voorbeeld. Jezus was altijd bezig met allerlei mensen, deed genezingen vertelt over het Koninkrijk van God... en toch lezen we een aantal keren dat HIJ de stille plaatsen opzocht om met Zijn Vader te bidden, te praten.
Jezus nam bewust de tijd met de omgang van Zijn Vader. Hij had die diepe omgang nodig, voor kracht, voor moed... Hij had die persoonlijke omgang met Zijn Vader zo hard nodig, Hij kon niet zonder.

Als ik en velen met mij, daar moeite mee hebben... is het iets om dat naar boven te brengen in gebed.
Vertel het aan God, en aan Jezus... Vertel gewoon eerlijk dat het een strijd is om die kostbare momenten met onze hemelse Vader en Jezus niet te nemen.
Vraag inzicht... en wacht op het antwoord van God. Hij overziet de dingen en situaties zo veel meer als wij dat kunnen.

Wij zouden moeten leren om prioriteiten te stellen... maar ook het besef gaan krijgen, dat er voor veel afspraken wél tijd gevonden kan worden... maar geen tijd voor stille tijd.

Wij hoeven het niet alleen te doen... en we mogen vragen of de Heere Jezus ons daar bij wilt helpen.
Tenslotte wil Hij dat we de hele dag met Hem bezig zijn... in onze gewone dagelijkse bezigheden.

Er zijn ook mensen die houden helemaal geen stille tijd... die zijn elk moment van de dag bewust van Hem, Jezus... en brengen alles naar Hem toe.

Een ieder kan vragen wat het beste is... elke situatie is verschillend, en ook de tijd is verschillend. Een moeder met een druk gezin... of iemand die alleen is en al sneller meer tijd over heeft.

Probeer ook om te zien dat elke stille tijd per persoon verschillend is in de belevenis ervan. U bent uniek dus ook uw manier om die stille momenten te houden is uniek.

Het besef van stille tijd is per persoon verschillend... laat je altijd leiden door Hem.
Maar probeer om er geen obsessie van te maken... want dan wordt "de stille tijd", een verplichting en verdwijnt de vreugde en blijdschap in de Heer.
En door op Hem te vertrouwen... wordt er ongemerkt ook tijd vrijgemaakt om dat bijzondere moment samen met de Heer te zijn.

Want... dan wordt het in ons gelegd... en is het niet meer onze eigen verdienste... of onze worsteling om stille tijd te houden... maar is het ZIJN verdienste, en krijgt onze hemelse Vader de grootste eer doormiddel van Jezus Christus.

Esther.

Dodenherdenking

Ik ben verzekerd dat niets ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods.

Romeinen 8:39                                                                            Lezen: Romeinen 8:31-39

In 1941 zat ik in Rotterdam gevangen. In vijf cellen naast mijn cel zaten vijf door de nazi’s ter dood veroordeelden. Ze hadden een Engelse piloot geholpen. Een bewaker – nog een goeie – liet ’s avonds laat zes celdeuren open, zodat ik naar deze vijf toe kon gaan.

De jongste was Bastiaan Barendregt. Enkele dagen voordat hij gefusilleerd werd, las ik met hem het slot van Romeinen 8. Hij mocht nog een brief naar huis schrijven. Hij schreef: “Lieve Vader en Moeder. Voordat u deze brief leest, moet u Romeinen 8:31-39 lezen”. Dan gaat hij verder: ”Als u deze brief leest, ben ik er niet meer, maar u moet weten, dat als ik tegen de muur sta, deze woorden zullen leven in mijn hart. Ik dank u voor alles. Mijn konijnen zijn voor zus. Laat ze goed voor ze zorgen”.

Op 19 september werd Bastiaan Barendregt gefusilleerd. Op zijn verjaardag. Hij werd op die dag tweeëntwintig.

Jezus Christus is ter wille van de aarde ten hemel gevaren en zit voor ons aan Gods rechterhand. Onmenselijke macht behoort niet tot de goddelijke orde. En wat is de toekomst der mensheid waard, als de zorg voor de konijnen er niet meer in thuis hoort?

Dodenherdenking sluit in, dat wij ons oefenen in geloof en menselijkheid, gelovend, dat Christus aan Gods rechterhand voor ons bidt en niets ons kan scheiden van Gods liefde. Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Uit: Brood voor het Hart

Door: J.J. Buskes

Het Onze Vader

Bidt gij aldus. . .

Mattheüs 6:9                                                                Lezen: Mattheüs 6:9-13

Het is 3 mei. Morgen is het dodenherdenking.

Lex Althoff was 38 toen hij door de nazi’s vanwege zijn verzetswerk werd gefusilleerd.

Hij was van kerk en geloof vervreemd. In de gevangenis hield hij een dagboek bij. Die honderd dagen zijn voor hem beslissend geweest. Hij zocht naar houvast, maar zijn intellect stond ontvankelijkheid voor de Heiland van zijn jeugd in de weg, totdat. . .

“30 mei. 100ste dag. 12 uur. Wellicht de gelukkigste dag van mijn leven. In deze 8 dagen van nieuwe eenzaamheid, de laatste termijn van de 100 dagen, die ik mij gesteld had, ben ik herboren met Gods hulp. Ik kan nu alle dingen dragen en ben voorgoed verlost van angst. Ik ben bereid te sterven, welgemoed, en bereid te leven, welgemoed”.

Met nadruk zegt hij, dat dit niet “door nood en ellende een beetje godsdienstwaanzin” is, maar “door de hulp van buiten een niet meer te schokken Godsvertrouwen”.

Als testament voor zijn dochtertje schreef hij de woorden: “Ik heb honderdmaal liever dat mijn dochtertje het Onze Vader leert bidden dan dat zij wat ter wereld ook bereikt”.

Hier valt niets aan toe te voegen.

Alleen dit: Jezus zegt: gij dan bidt aldus. . . Onze Vader. . .

Uit: Brood voor het Hart

Door: J.J. Buskes

Christus in de hele Bijbel

Hij is de grotere Izaak, de geliefde Zoon van de Vader Die als offer gebracht werd, maar Die niet door de dood kon worden vastgehouden.

Hij is de grotere Jakob, de behoedzame herder, Die Zijn kudde met grote zorgzaamheid leidt.

Hij is de grotere Jozef, Die Zich niet voor Zijn broeders schaamt, hoe gering en ellendig ze ook mogen zijn.

Hij is de grotere Melchizedek, omdat Hij als priester een volmaakt en eeuwig geldend offer bracht.

Hij is de grotere Mozes, want Zijn wet is door Gods Geest op de tafelen van vlees van ons hart geschreven.

Hij is de grotere Jozua, en leidt ons met Zijn oneindige trouw naar het Beloofde Land.

Hij is de grotere David, en alle tegenstanders zullen zich aan Hem onderwerpen.

Hij is de grotere Salomo, vol wijsheid en heerlijkheid regeert Hij een eeuwig vrederijk.

Hij is de grotere Simson, en heeft door Zijn dood al Zijn vijanden overwonnen.

Christus is het Die we in de Heilige Schrift moeten zoeken om Hem waarachtig te kennen en met Hem de oneindige rijkdommen die ons door het geloof ten deel vallen. Wie zorgvuldig de Schriften bestudeert, beginnend bij de wet van Mozes tot de profeten, zal geen enkel woord vinden dat niet naar Hem verwijst. Daarom was het voor de apostel Paulus belangrijk  >>niets anders te weten dan Jezus Christus en Die gekruisigd<<.

Johannes Calvijn

Kerst

Het is zo gemakkelijk gezegd.
Het zijn vijf letters.
Het roept sfeer op.
Het roept eenzaamheid op.
Het roept actie op.
Het is een woord met vele accepten.
Het is voor iedereen weer anders.
Maar wat is Kerst voor mij?
Een religie of toch meer?

K van kerst is komen, want Hij Jezus Christus kwam voor mij als kind zo klein.
E van engelen die waren daar bij, brachten verwachtingen voor jou en mij.
R van rust en vertrouwen, daar kan ik op bouwen.
S van stilte in de stormen van mijn leven.
T is troost en tastbaar voor mij geworden, in dit leven.
Niet als een kind is Hij voor mij gebleven.
Niet als een gekruisigde die in dood is gebleven.
Maar als de opgestane Heer en Koning.
Die voor mij bid en pleit bij de Vader in de hemel.
Mij een plaats bereid voor in de Eeuwigheid.
Dat is Kerst voor mij.

Wees niet bezorgd over uw leven, over wat u eten en wat u drinken zult; ook niet over uw lichaam, namelijk waarmee u zich kleden zult...spreekt de Heere Jezus.

Dat zijn best wel rake woorden die de Heere Jezus hier spreekt...Hoeveel mensen kunnen niet rondkomen, of weten niet hoe ze de dag of de week moet doorkomen.

Allemaal zorgen over de gewone dingen in het leven.

Toch spreekt Jezus deze woorden uit. Wees niet bezorgd...

Om ons deze woorden eigen te maken moeten we eerst leren om God onze hemelse Vader en Jezus te vertrouwen. Wij moeten zo'n vertrouwen in Hem krijgen...dat wij ons geen zorgen meer hoeven te maken.

Wat klinkt dat heerlijk...deze woorden...Wees niet bezorgd...

Geweldig als we daar zo over nadenken dat wij alles bij de God en Jezus mogen brengen.

Maar...geloven en vertrouwen wij Ze daar ook in?? Want dat is toch wel één van de grootste belemmeringen die wij zelf hebben.

Is het niet geweldig dat Jezus ook nog de woorden erbij zegt in vers 32b, Uw hemelse Vader wéét immers dat u al deze dingen nodig heeft.

Als God Zijn Zoon geeft om voor onze zonden te sterven...zou HIJ dan niet voor onze levensbehoefte zorgen, als wij moeite hebben om rond te komen.

Vertrouwen en geloven...Zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid en al deze dingen zullen u erbij gegeven worden.

Oooohh...dan moeten wij er dus wél iets voor doen. Zoek eerst de dingen van God...vertrouw Hem, en gelooft dat God je niet in de steek laat. De Heere Jezus wil niets liever dat wij een levende relatie met Hem hebben. Zodat Hij ons Zijn weg leert, maar ook dat wij alles bij Hem mogen brengen.

Dan moet ik vaak aan Petrus denken, dat hij Jezus tegemoet kwam over het water...en op het moment dat Petrus zijn blik afwende van Jezus en de wilde golven zag...werd hij bang en zonk.

Wat zegt Jezus tegen hem, als Hij Petrus weer omhoog haalt..."Kleingelovige, waarom hebt u getwijfeld? 

Is dat ook vaak niet net zo bij ons...wij twijfelen heel wat af...Hoe vaak zijn wij niet net als Petrus...kleingelovigen.

Om ons geen zorgen te maken...zullen wij eerst moeten leren onze Heer en Heiland Jezus volledig te geloven en te vertrouwen. Als we dat gaan doen...ben je met het Koninkrijk van God bezig, waar Jezus de Koning van is.

Dan leren we met Hem...om ons geen zorgen meer te maken.

Hij weet wat wij nodig hebben.

Esther

Dit mooie stukje vond ik terug. Geschreven door een broeder bij ons uit de gemeente. Erg bemoedigend.

Vreest niet...IK ben met jullie.

Ik moest daaraan denken toen ik een stukje las over Jezus. Jezus die rondging door het land, goed doende en mensen genezend. Rondging door het land. Jezus ging te voet door het land met zijn discipelen, als je dat zo leest is het net alsof ze alle tijd van de wereld hadden.
Nergens bespeur je ook maar enige haast of stress. Ja, Jaïrus had haast omdat zijn dochtertje ziek was, Jezus gaat op weg, maar laat zich niet haasten. Jezus neemt zelfs alle tijd voor de vrouw die Hem aanraakt.
Tenslotte de boodschap voor Jaïrus, je hoeft de Meester niet langer lastig te vallen, uw dochtertje is gestorven. Van Jezus uit geen stress of wat dan ook, alleen de geruststellende woorden: "Wees niet bevreesd, geloof alleen, en zij zal behouden worden".
Het lijkt erop uit dit verhaal, (denk ik) dat Jaïrus bij Jezus blijft, hij holt niet vooruit, en als ze bij het huis gekomen zijn staat er; laat Jezus maar enkele mensen toe om met Hem naar binnen te gaan.
Als Jaïrus inderdaad bij Jezus is gebleven op zijn tocht naar zijn huis, heeft hij inderdaad de woorden aangenomen die Jezus sprak: Weest niet bevreesd, geloof alleen!
Niet alleen de woorden aangenomen zou je zeggen, maar in z'n hart gesloten en zich aan de woorden van Jezus, dus aan Jezus, vastgehouden. Vertrouwen zou je zeggen.
Binnen evangelisch kringen wordt veel gesproken over genezing en waarom die wel en die niet, maar misschien moeten we ons eens veel meer verdiepen in "vertrouwen". Vertrouwen in Jezus.
"Ik ben met jullie, tot aan het einde der wereld!".

Niet zomaar een zin, maar een heel diepe betekenis als je daar goed over na denkt. "Wees niet bevreesd, geloof alleen!",
En dan nog ; "Ik ben met jullie, tot aan het einde der wereld!".
Misschien goed om deze twee teksten eens goed tot ons door te laten dringen en over na te denken, als wij ook ons deze woorden kunnen eigen maken, misschien dat er ook iets gaat veranderen in ons geloofsleven, want deze woorden zijn woorden van bemoediging en vertroosting.

Dus ook in moeilijke en verdrietige tijden, juist dan zijn de woorden van Jezus belangrijk om te herinneren:  Vreest niet! en Ik ben met jullie!
Hierover doordenkend terwijl ik dit schrijf wordt ik er blij van. Veel meer dan van allerlei discussies over waarom dit en waarom dat en waarom die wel en ik niet. Misschien ook het loslaten van allerlei visies en meningen en meer bezig zijn met Zijn woorden.

Vreest niet, Ik ben met jullie

!  Geweldig!
Gods zegen toegewenst.

P.K.

God de Vader is de Wijnboer en Jezus de Wijnstok

De Noord-Koreaanse vluchtelinge Soon Ok Lee (56) werd in 1985 door de autoriteiten in haar land vals beschuldigd en vervolgens zeven jaar ‘heropgevoed’. In het strafkamp waar ze terechtkwam, leerde ze God kennen. Hoewel het haar grote moeite kost te vertellen over de vreselijke dingen die ze heeft gezien en meegemaakt, ziet ze het als haar taak te vertellen over ‘de dieren zonder staart’.

Op het eerste gezicht lijkt Lee een rustige, bijna emotieloze vrouw. Ze woont met haar zoon in de VS, waar ze asiel heeft aangevraagd. Haar toon is rustig en bijna monotoon. Terwijl haar zoon de vragen en antwoorden in het Engels vertaalt, kijkt ze enigszins verveeld om haar heen. Dat verandert zodra ze over haar leven in Noord-Korea begint te vertellen. Het kabbelende beekje dat haar woordenstroom eerst was, ontaardt in een stortvloed. Met glinsterend vocht in haar ogen blijft ze twintig minuten lang onafgebroken spreken. Ze vertelt over haar geloof in de Partij en de ‘Grote Leider’ Kim Il Sung, over de martelingen, haar onverwachte vrijlating, de vergeten mensen van Noord-Korea en haar ontmoeting met God.

Noord-Korea heeft tientallen strafkampen, blijkt uit een dit najaar uitgebracht rapport van het Amerikaanse Comité voor Mensenrechten in Noord-Korea. Op de vervolgingsindex van Open Doors, een stichting die zich inzet voor vervolgde christenen, neemt het land de eerste plaats in. Christenen kunnen zonder pardon naar de gevangenis worden gestuurd en tewerkgesteld.
‘Dieren zonder staart’. Zo noemt Soon Ok Lee de gevangenen in deze zogenaamde heropvoedingskampen van Noord-Korea. „De eerste woorden die ik hoorde in de gevangenis waren schokkend. De luitenant zei tegen mij: ‘Als je hier wilt overleven, moet je het idee dat je mens bent uit je hoofd zetten’. Ik was geen mens meer, maar een dier. Een dier zonder staart.“

Valse beschuldigingen
Soon Ok Lee was lid van een vooraanstaande familie en leidde een handelsdistributiecentrum. Ze was een toegewijd lid van de Communistische Partij. In 1985 werd ze als zondebok aangewezen in een corruptieschandaal en gearresteerd door de Openbare Veiligheidsdienst. „Ik vond het erg dat ik werd opgepakt, terwijl ik jarenlang trouwe dienst had verricht en niets had gedaan. Ik voelde me afgewezen. Veertien maanden lang probeerden ze me tot een valse bekentenis te dwingen. Ik onderging vreselijke martelingen en kreeg nauwelijks eten. Maar ik gaf niet toe, omdat ze dan ook mijn familie zouden straffen. Het is in Noord-Korea beleid om ook families van politieke dissidenten te straffen. Pas toen ze beloofden mijn man en zoon met rust te laten, heb ik de verklaring ondertekend.“
Volgens Lee trok ze tijdens het proces haar verklaring weer in, maar mocht ze verder geen weerwoord geven. Ze werd veroordeeld tot dertien jaar opsluiting in het heropvoedingskamp Khechen. Daar bleek dat de veertien maanden pijnlijke ondervraging slechts een voorproefje waren geweest. Opnieuw kreeg ze te maken met vreselijke martelingen. De gevangenen moesten 18 tot 20 uur per dag werken. Iedereen moest een bepaalde hoeveelheid productie halen. Wie zijn dagelijkse quotum niet bereikte, zag zijn voedselrantsoen gehalveerd tot vijftig gram per dag. Zwangere vrouwen mochten hun kinderen niet levend ter wereld brengen. Met pijnlijk gif wekten de gevangenbewaarders een miskraam op. Levende baby’s werden doodgetrapt. Veel gevangenen kwamen om door ‘schoktherapie’, waarbij ze met elektrische schokken werden doodgemarteld.
Met trillende stem vertelt Lee over haar ervaringen in de gevangenis. De film speelt opnieuw voor haar ogen. „Ik heb vrouwen gezien die waren opgesloten, alleen omdat ze voedsel wilden halen voor hun hongerige kinderen. Ze waren in het veld op zoek toen ze werden gesnapt door de politie. De moeders vroegen: ‘Hoe kunnen jullie onze kinderen laten verhongeren?’ Ze werden vervolgens opgesloten. In Noord-Korea moet iedereen gewoon gehoorzaam zijn.“

Ontmoeting met God
In het kamp had Soon Ok Lee haar eerste ontmoeting met God, al had ze dat toen zelf nog niet door. „Er was een groep van zo’n 140 psychisch gestoorde mensen. Tenminste, zo noemden de bewakers hen. Ze moesten de hele dag met gebogen rug lopen en mochten niet naar de hemel kijken. In Noord-Korea wordt niet over God gesproken, maar over de hemel. Deze mensen vereerden God in plaats van Kim Il Sung en waren daarom gevangen gezet. De christelijke gelovigen werden het hardst aangepakt, het zwaarst gemarteld en kregen de gevaarlijkste baantjes. Ik begreep deze mensen niet. Het leven was zo moeilijk daar en toch bleven ze goed gemutst. Bewakers werden aangemoedigd er alles aan te doen zodat ze hun geloof zouden opgeven. Toch verloochenden zij hun geloof niet. Nooit zeiden zij: ‘Jezus bestaat niet’. Zelfs met de dood in de ogen bleven zij hun Heer aanroepen. Ik heb zelfs gezien dat ze elkaars handen vastpakten en begonnen te zingen. Ik had in het kamp nog nooit mensen horen zingen. Er klonk zoveel vreugde uit. De bewakers stapten over deze mensen heen en trapten ze kapot. Dat tafereel zal ik nooit vergeten.“

Soon Ok Lee keek ook zelf de dood meerdere malen in de ogen. Enkele keren werd ze ziek, maar herstelde ze wonderbaarlijk. Zes jaar na haar aankomst in het kamp was niemand van haar begintijd nog in leven. In 1992 leek het leven van Lee ten einde. Alle zesduizend gevangenen van het kamp moesten voor appèl aantreden. Toen de naam van Lee werd omgeroepen, schoot door haar heen dat ze zou worden geëxecuteerd. „Ik dacht: wat heb ik gedaan dat ze mij nu vermoorden? Maar het liep anders. De directeur zei dat als alle gevangenen zo goed werkten als ik, ze ook vrijgelaten zouden worden. Kim Il Sung had mij als eerste gevangene in dertig jaar gratie verleend. Toen begreep ik niet waarom. Nu zie ik daar de hand van God in. Alle gevangenen keken mij aan. Inclusief de 140 christenen, die een zware straf konden krijgen als ze hun hoofd niet gebogen hadden. Hun ogen zeiden dat ik hun verhaal moest vertellen aan de wereld.“

Gevlucht
Na haar vrijlating overtuigde ze haar zoon Dong Chel ervan met haar te vluchten. Haar man was vermist en is vermoedelijk gestorven in een gevangenis. Dong Chel en zijn moeder luisterden ‘s nachts stiekem naar Zuid-Koreaanse radiostations. „We kwamen vaak bij een christelijke zender uit. Ik weet zeker dat God onze vingers stuurde op dat moment.“
Ze wachtten tot de grensrivier de Tumen tussen China en Noord-Korea was bevroren en staken die uiteindelijk over. De vlucht naar de vrijheid zat boordevol problemen en kleine wonderen. Vaak zaten ze zonder geld, onderdak en eten. Toch slaagden ze erin via een ambassade - welke wil Lee niet zeggen - naar Hongkong (toen nog in Britse handen) en vervolgens Zuid-Korea te vluchten. In 1995, één jaar en tien maanden nadat ze de Tumen overstaken, kwamen Soon Ok Lee en Dong Chel aan in Zuid-Korea.
Daar ontmoetten beide vluchtelingen verschillende christenen en kozen ze definitief voor Jezus. „Het leek wel alsof één van de voorgangers alleen tegen mij sprak toen hij zei: ‘Als je een goed leven wilt hebben, moet je in de Bijbel lezen’. Ik was nieuwsgierig en egoïstisch. Ik wilde een goed leven leiden en las bijna de hele dag in de Schrift. Pas toen voelde ik dat een macht buiten mij me voortdurend had gestuurd en beschermd. Eerst zocht ik naar materiële zegeningen. Later begreep ik beter wat werd bedoeld met een rijk leven hebben.“
Om haar getuigenis wereldwijd bekend te maken, schreef ze het boek Eyes of tailless animals, dat onlangs in Nederland is uitgebracht onder de titel Zij mogen de hemel niet zien. Aanvankelijk zou ze zelf 1 november het boek presenteren in Barneveld op de jaarlijkse Open Doors Dag. „Het speet me enorm dat ik daar niet bij kon zijn. Open Doors doet veel goed werk voor de christenen in mijn land.“

Soon Ok Lee kan de ‘dieren zonder staart’ niet vergeten. In 1994 overleed Kim Il Sung, maar het bewind van zijn zoon Kim Jong Il is minstens even erg. De christenvervolging is niet afgenomen. Ze roept alle christenen waar ook ter wereld op te bidden voor Noord-Korea. Ze grijpt elke gelegenheid aan over de situatie in haar land te vertellen. „Vooral in kerken. Veel mensen denken dat het Evangelie niet in Noord-Korea te brengen is. Dat kan wel. Door te bidden. Ik hoop dat in Nederland en andere plaatsen op de wereld veel gebedssamenkomsten worden gehouden voor de vergeten mensen van Noord-Korea. We moeten bidden voor de vrijlating van hen in de gevangenis, bidden dat God het hart van Kim Jong Il zal veranderen en bidden voor de vluchtelingen.“

Soms moet de computer weer opgeruimd worden. Allerlei bestanden, info, en oude artikelen, moeten met regelmaat verwijderd worden.

En zo kom ik wel eens mooie stukjes/artikeltjes tegen, die ik dan toch wil bewaren.

Zo ook dit artikel, ik wens ieder veel leesplezier.

Het vogelnest.

Op een dag waren wegenbouwers  bezig op het platteland, ze waren een nieuwe hoofdweg aan het maken. Op de plek waar de weg zou komen stonden nog enkele bomen, deze moesten omgezaagd en verwijderd worden.  In één van de bomen hing een klein vogelnestje, in dat kleine nestje zaten moeder vogel en een paar jonge vogeltjes. De jonge vogeltjes konden nog niet vliegen, want dat hadden ze nog niet geleerd.                                                                                                                 

Een uitvoerder bepaalde welke bomen er omgezaagd moesten worden, gelukkig zag de uitvoerder dat in één van de bomen een vogelnestje hing, daarom hing hij een lint om deze boom en zei tegen de mannen: ‘Deze boom moet blijven staan’.

Enkele weken later kwam de uitvoerder terug om weer naar de boom te kijken. Hij liet zich in de bak van een hoogwerker de lucht in hijsen, zodat hij goed zou kunnen kijken in het nest. De vogeltjes waren allen uitgevlogen.

Vanavond hebben we weer een hele fijne Bijbelstudie gehad uit Hebreeën.

Wij, vier vrouwen, alle vier zusters in de Heer, zijn een paar maanden geleden begonnen met het Bijbelboek Hebreeën.

Er waren vragen over bepaalde onderwerpen over delen uit het Oude Testament.

Wat het oude volk Israël betreft, de verbonden, de beloften, de priesterdiensten, de offeranden enz. Ook het verschil tussen het oude Verbond en het nieuwe Verbond enz.

Maar ook is er verschil in denken over het aards Israël. Er kwamen gesprekken, vragen e.d. los, totdat één de zusters op het idee kwam om Hebreeën samen te bestuderen.

Wat een rijkdom is dat om gezamenlijk zo'n bijzonder Bijbelboek te bestuderen. Maar ook op veel vragen kwamen de antwoorden.

Het is een verrijking in je geloofsleven, om zo samen de antwoorden te vinden in Gods Woord.

Geen eigen filosofieën, geen eigen denkbeelden, gewoon wat God in de Bijbel leert.

En natuurlijk eerst het gebed, het is toch de Heere Jezus die ons wegwijst in het geschrevene van alles wat we lazen en bestudeerden.

Ja, het was weer een bijzondere avond.

De liefde van Christus

Nadenkend over de liefde van Christus, tot uiting gekomen toen Hij stierf voor ons, brengt ons tot stilte.

Beschaamd om onze zonden maar tegelijkertijd zo dankbaar ontvangen wij deze gift van genade.

En we ontvangen ook die onvoorwaardelijke liefde Gods, welke door de Heilige Geest in ons hart werd uitgestort toen we ons leven aan Hem toevertrouwden.

Niets en niemand kan ons scheiden van die Goddelijke liefde en ... wij mogen op onze beurt die liefde weer doorgeven aan anderen. Wij kunnen liefhebben met Gods liefde, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.

" opdat de liefde, waarmede Gij Mij liefgehad hebt, in hen zij en Ik in hen." (Johannes 17:26)

"... en de hoop maakt niet beschaamd, omdat de liefde Gods in onze harte uitgestort is door de Heilige Geest, die ons gegeven is, zo zeker als Christus, toen wij nog zwak waren, ten zijne tijd voor goddelozen gestorven is. Want niet licht zal iemand voor een rechtvaardige sterven - maar misschien heeft iemand nog de moed voor een goede te sterven - God echter bewijst zijn liefde jegens ons, doordat Christus, toen wij nog zondaren waren, voor ons gestorven is." (Romeinen 5:5-8)

"Want ik ben verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here."(Romeinen 8:38,39)

Esther

Strijd, het is een grote strijd onder gelovigen, als het over het aardse Israël gaat. Is het aardse Israël nog steeds Gods volk??? En die vraag, brengt erg veel strijd onder elkaar.

Ik persoonlijk geloofde al langere tijd, dat Gods volk bestaat uit gelovige Israëlieten en gelovige 'heidenen', door het geloof in Jezus Christus.

Romeinen 3 : 29-30. Ook Romeinen 4, het hele hoofdstuk is geweldig, dat Abraham de vader van de gelovigen is. Zowel de onbesnedene (heidenen)  als ook de besnedenen (Israël). Maar alleen door geloof. Romeinen 9 : 23-29, Gods volk bestaat uit Joden en heidenen, in Jezus Christus.

Ook in de Galatenbrief schrijft Paulus dat er geen onderscheid meer is tussen Jood en Griek, (heiden). Gal. 26-29. Hele hoofdstuk is mooi om te lezen.

Efeziërs 2 : 11-22 is geweldig om te lezen. Jezus haalde die vijandschap weg in Zijn eigen lichaam aan het kruis. Efeziërs 3 : 1-7, over het grote geheimenis, wat nooit eerder bekend is gemaakt, waar Paulus over spreekt, dat door het geloof in Christus de 'heidenen' mede-erfgenamen zijn in Christus. Wat eerst alleen voor Israël telde. Maar dat vond pas plaats door geloof in Jezus Christus.

Er zijn nog zoveel Bijbelteksten te vinden, dat God in Christus Jood/heiden, heeft samengevoegd, door het geloof in de Messias/Jezus Christus.

Vele mensen willen een leer brengen om de ware gelovige Jood/heiden weer los te zien van elkaar.

Dan horen we over de vervangingsleer!!!!!!!  het onderscheid tussen de Gemeente en over Israël. Opname gemeente, enz. Daar is een mooie duidelijke uitleg van, http://mijnvriendenenik.com/site/video/view/113 

De gemeente Gods bestaat juist alleen maar uit gelovige Joden/Israëlieten en...gelovigen uit de volken. En samen zijn deze broeders en zusters Gods volk, en Jezus Christus Gemeente. Er is géén  onderscheid meer.

Raar toch...terwijl de eerste gemeente bestond als alleen maar uit Joden. Handelingen. Maar...ook lezen we in Handelingen over de eerste vervolgingen, Jood tegen Jood. Tenminste...de ongelovige Joden, tegen de Joden die Jezus als hun Messias hadden aangenomen.

Profeteerde God niet steeds, in het O.T. over een rest/overblijfsel, van Israël.

Of zou men daar misschien overheen kijken??? Is het juist niet geweldig dat Gods belofte over de heilige Geest is uitgekomen op Pinksterdag. En is het niet geweldig dat Zacharia 2 : 11-12,  uitgekomen is, "Juich en verblijd u, dochter van Sion, want zie, IK kom, en zal in uw midden wonen, spreekt de Heere. Veel heidenvolken zullen op die dag bij de Heere gevoegd worden en zij zullen Mij tot een volk zijn, en IK zal in hun midden wonen.".

Samen.

Maar nu...hoe denken de gelovige Joden/Israëlieten daar zelf over. Lees de getuigenissen, en zie hun strijd, en hun vragen. Ook bij velen lees je, dat ze ervanuit gingen dat zij de Messias Jezus niet nodig hebben. De naam Jezus mocht men niet uitspreken. Lees hun ervaringen.   Erg aangrijpend, maar ook erg bemoedigend.    

Als we de getuigenissen lezen, komt steeds de teksten uit Jesaja 53 naar voren.        

Het bijzondere van alles is...dat de Joodse broeders/zusters ons als 'niet Joden', wél zien in die eenheid door Jezus Christus.

Dat nog velen in Israël mogen toegevoegd worden, samen met de gelovigen uit de volken, aan het Lichaam van Christus Jezus de opgestane Heer.

http://www.jewishtestimonies.com/nl/gideon-levytam-hoe-ik-de-messias-van-israel-vond/

Lieve God,

U geeft ons constant zoveel van uw zegeningen - laat ons een zegen voor anderen zijn.

U gaf ons handen - gebruik hen om voor U te werken.

U gaf ons voeten - leid hen op Uw wegen.

U gaf ons stemmen - laat ons vriendelijke, ware woorden spreken.

U gaf ons verstand - help ons om positieve, aardige gedachten te hebben.

U hebt ons alledaagse leven met Uw liefde aangenaam gemaakt - help ons het leven van anderen elke dag aangenaam te maken door de liefde die wij aan hen geven.

Help ons zo te leven dat U daar plezier van hebt, Heer.

Help ons te leren; dat we niet slechts iets zeggen, maar ook iets doen om onze dankbaarheid te tonen; dat we niet alleen iets zeggen, maar ook iets bidden; dat we iets kleins aan U kunnen teruggeven, omdat U nooit ophoudt ons te overladen met Uw goedheid.

Amen.

Ben je op zoek naar een mooi kerstverhaal?

Kijk dan eens op de groep, Christelijke verhalen. http://mijnvriendenenik.com/site/groups/10

Veel leesplezier, Siska

Een plons in het water, golvende kringen, en dan was het water weer stil.

Kleine luchtbellen kwamen naar boven. Een zendeling stond aan de oever van de Indische Oceaan en tuurde in de diepte. Eindelijk - daar kwam een donker hoofd boven water en twee lachende ogen keken hem tegemoet.

De oude parelvisser schudde het water van zijn nog lenige lichaam.

"Wat kun jij duiken, Rambau!" riep zendeling David Morse die hier gekomen was om aan de mensen de blijde boodschap te brengen van redding door Christus Jezus. "Kijk deze maar eens, Sahib" (=leraar) zei Rambau en nam een pareloester van tussen zijn tanden. Hij opende hem - daar lag een glanzende parel op zijn hand.

 "Wat een mooie!"

"Ach", zei Rambau, "hij is goed, maar er zijn betere parels, veel betere. Kijk, hier ziet u een paar foutjes. Weet u, gisteren sprak u met mij over God. Maar ik ben en blijf een Hindoe. Wij moeten erg veel doen om bij God te komen. Zoals deze parel kleine foutjes heeft, zo heb ik veel fouten en zonden. Deze moet ik eerst goed maken en ervoor boeten".

"Beste vriend Rambau, God biedt aan elke zondaar, die aan Hem zijn fouten en zonden belijdt, volle vergeving, ieder die met berouw tot Hem komt en de Here Jezus Christus aanvaardt als zijn Verlosser, wordt aangenomen als een kind van God. Begrijp je dat?"

"Nee, Sahib, zoals ik u al meer zei: Dit gaat me te gemakkelijk. Misschien ben ik te trots, maar ik wil ervoor werken om een plaats in de hemel te krijgen. Ik ben van plan, voor mijn zonden een pelgrimstocht naar Delhi te maken en zo hoop ik, Gods barmhartigheid te zullen verdienen."

"Rambau, misschien kun je die lange reis niet eens volbrengen. Vandaag is het de tijd van Gods genade; morgen kan het al te laat zijn.

Bovendien, Gods genade kunnen we niet verdienen, want Hij wil het geven.

Gods Zoon, Jezus Christus, heeft geleden op het kruis en alles volbracht wat nodig is voor onze redding. God wenst alleen dat we onze zonden aan Hem vertellen en dan geloven dat Zijn Zoon de schuld betaald heeft voor zondaars die tot Hem komen. Hij is de enige Redder.

Buiten Hem om gaat het niet. Dan ga je onherroepelijk verloren."

Maar Rambau schudde het hoofd en ging naar huis.

En alles wat Morse, hoe vaak ook, tot de parelvisser zei, hielp niets. Hij wilde Christus niet aanvaarden. Toch werden ze vrienden, de zendeling en de oude visser.

Op een dag kwam Rambau bij de prediker op bezoek. Hij had een doosje bij zich en zei: "Sahib Morse, hierin zit één voorwerp. Ik wil u hierover vertellen.

Ik had een zoon. Hij was ook een duiker. Hij was de snelste parelvisser aan de Indische kust. Hij had het scherpste oog en de langste adem. Hij kon 30 meter diep duiken. Hij was de vreugde van mijn hart.

Altijd droomde hij ervan, nog mooiere parels te vinden. En werkelijk, eens op een dag vond hij wat hij zocht. Maar die schelp was bijna onbereikbaar - zo diep en zo vast tussen de rotsspleten. Hij haalde hem boven, maar... hij was te lang onder water gebleven, zijn hart had te veel geleden. Kort daarna stierf hij."

De oude man boog zijn hoofd en een ogenblik ging een korte siddering van diepe smart door zijn lichaam...

"... Jarenlang heb ik deze parel bewaard. Maar nu ga ik naar Delhi en kom misschien niet meer levend terug. Nu geef ik hem aan u, mijn beste vriend."

Het was één van de grootste parels die hier ooit gevonden waren, er lag een wonderlijke glans overheen. De zendeling bekeek hem aandachtig en stil. Hij was even sprakeloos.

"Rambau, wat een parel!"

"Ja, deze wonderschone parel is foutloos", antwoordde de Indiër.

Nu kwam de zendeling op een gedachte en zei:

"Laat me deze wondere parel van je kopen.

Ik bied er duizend dollar voor."

Stram richtte de man zich rechtop. Ernstig en streng antwoordde hij: "Sahib, deze parel is onbetaalbaar. Geen mens ter wereld heeft genoeg geld om te betalen wat deze parel mij waard is. Ik wil hem niet verkopen, ik wil hem u alleen geven als een geschenk."

"Nee, Rambau, hoe graag ik hem ook wil hebben - ik kan hem niet aannemen. Misschien ben ik te trots, maar aannemen vind ik te gemakkelijk. Ik wil ervoor betalen of ervoor werken."

"Begrijpt u dan niet, of wilt u het niet begrijpen, Sahib - mijn enige zoon gaf zijn leven om deze parel te verkrijgen. Haar waarde bestaat uit het levensbloed van mijn lieve jongen. Ik kan hem niet verkopen - alleen maar schenken. Neem hem aan als een bewijs van de liefde die ik voor u heb."

"Rambau", zei Morse langzaam, "ik gebruikte de woorden, die jij tegenover God gebruikt hebt."

De duiker keek de prediker lang en onderzoekend aan en langzaam, langzaamaan begon hij het te begrijpen.

"God biedt u het heil aan als een gratis gift, kosteloos. Het is zo groot en onbetaalbaar, dat geen mens op aarde het zou kunnen betalen. Het heeft aan God het levensbloed gekost van Zijn eniggeboren Zoon om de toegang tot de hemel vrij te maken. Door pelgrimsreizen van duizenden kilometers zou je Gods genade niet kunnen verdienen. Maar Hij gaf daarvoor vrijwillig Zijn geliefde Zoon in de vreselijke dood aan het kruis. De liefde van God en Zijn verlossing voor zondaars zoals jij en ik kunnen we alleen maar gelovend en dankend aannemen.'

Het werd licht in het hart van de oude parelvisser. "Nu begrijp ik het", zei hij, keerde zich om en liep peinzend weg.

Na een uur kwam hij terug en zei: "Ik wacht niet langer, maar ik wil nu, zoals ik ben, tot God komen. Ik kan niets verdienen, want ik sta bij Hem in de schuld. Als een verloren mens wil ik die onbegrijpelijke liefde van God aannemen en Hem en Zijn Zoon Jezus Christus daarvoor danken."

Dit verhaal is waar gebeurd.

Wanneer u dit een duidelijke illustratie vindt van het aanbod van Gods liefde, wilt u dan nu ook tot Hem gaan? Wat zal uw antwoord zijn? Een nee of een heilig ja? Het gebeurde toen, het gebeurd ook vandaag nog steeds weer, en nu kan het bij u gebeuren. Dit kan het moment voor u zijn... Het ligt aan uw keuze !

Een naam vol vreugde: God, Die met ons is,

Die naast je loopt; Hij Die Zich wil ontfermen,

al ga je door een dal vol duisternis,

Hij is erbij: Zijn arm zal je beschermen.

Immanuël: een naam vol warmte en licht,

een grote God, Die een klein mens kan wezen,

Die al zijn liefde op ons heeft gericht

om ons geschonden leven te genezen.

Immanuël: Hij is ons zeer nabij,

een mens als wij, Die onder ons wil wonen

en Zoon van God. Wie kan er, zoals Hij,

het beeld des Vaders beter aan ons tonen?

In Betlehem is ’t englenlied gehoord

dat zong van vrede, vreugde, welbehagen;

en nog weerklinkt dit lied in Jezus’ woord:

‘Vrees niet! Zie ik ben met u, alle dagen!’

Op de grens van licht en duister tussen zorgen en verdriet,

Kwam Hij zonder glans en Luister, met een ster in het verschiet.

Troost en liefde van de Vader, kwamen tot ons in een kind.

En geen mens staat ons ooit nader, dan de Zoon door God bemint.

Steeds weer tussen licht en duister, horen mensen groot en klein.

Door de wind het zacht gefluister, ook voor jou zal ik er zijn!

Het was tegen het eind van de Tweede Wereldoorlog. In het oosten van Duitsland waren de Russische troepen ver doorgedrongen. Kort voor Kerstmis 1944 waren de Duitsers in het westen nog een wanhopig tegenoffensief begonnen: de slag in de Ardennen. Er werd hevig gestreden in de bossen van de noordelijke uitlopers van de Eifel. Een inwoner van Aken, een stad die erg te lijden had onder bombardementen, had zijn vrouw en zijn twaalfjarige zoon ondergebracht in een jachthut midden in de bossen. Het was de avond voor Kerstmis. De vrouw en de jongen zaten samen stil in de hut bij het licht van een paar kaarsen. Hoe anders was deze avond dan Kerstmis in vroegere jaren! Plotseling werd er op de deur geklopt. Met bevend hart deed de vrouw open. Daar stonden drie Amerikaanse soldaten die van hun troepenonderdeel waren afgesneden. Eén van hen was gewond en bloedde hevig. De mannen waren gewapend en hadden zich ook zo naar binnen kunnen dringen. Maar ze bleven stil staan, bewogen zich niet en smeekten met hun ogen. Een gesprek was moeilijk, want moeder en zoon verstonden geen Engels. In gebroken Frans konden ze samen spreken. Frau Müller wenkte de drie mannen binnen te komen. Ze wist dat dat gevaarlijk was. De Amerikanen waren immers vijanden. Maar Frau Müller was een christin en in haar hart was de liefde van Christus. De gewonde soldaat werd op het bed van de jongen gelegd en verzorgd. Hans, de jongen, wreef met sneeuw de blauw bevroren voeten van de mannen. Drie dagen lang hadden ze al rondgedwaald in de bossen op zoek naar de Amerikanen en op hun hoede voor de Duitsers. Al gauw beschouwde de moederlijke Duitse vrouw de vreemden als grote jongens, die wat hun leeftijd betreft haar eigen zonen hadden kunnen zijn. Ze had nog een vette haan, die ze eigenlijk tot Nieuwjaar had willen bewaren in de hoop dat haar man dan met een kort verlof thuis zou zijn. Nu werd de haan geslacht en vrijwillig voor de vijanden opgeofferd. Al gauw hing er een heerlijke lucht van gebraden haan in de kamer. Opeens werd er weer op de deur geklopt. In de verwachting nog meer verdwaalde Amerikanen te zien, deed de twaalfjarige Hans zonder aarzelen de deur van de hut open.

Buiten stonden vier mannen in uniform: Duitsers! Moeder en zoon stonden eerst verstijfd van schrik. Er was immers de harde wet: wie vijandelijke soldaten herbergt, pleegt landverraad. Ze konden allemaal wel doodgeschoten worden. Maar de moeder herstelde zich snel. Haar gezicht was bleek, maar haar stem was rustig toen ze zei: 'Gezegend Kerstmis!' De soldaten beantwoordden de groet. Ze legden uit dat ze de weg naar hun legereenheid verloren hadden en vroegen beleefd of ze in de hut mochten overnachten. 'Natuurlijk mag dat,' zei de vrouw, 'kom maar binnen. U kunt zo dadelijk aanzitten aan onze kerstmaaltijd, waarbij nòg drie onverwachte gasten zijn. Maar u moet hen wel zonder meer als vrienden beschouwen.' De leider van de Duitsers was een onderofficier. Hij vroeg bars: 'Hebt u Amerikanen in huis?' De moeder keek hem recht in de ogen en zei: 'Het is kerstnacht en hier wordt niet geschoten!  Jullie zouden mijn zonen kunnen zijn en die daarbinnen ook. Eén van hen is gewond en vecht voor zijn leven. Zijn beide kameraden zijn hongerig en, net als jullie, doodmoe. In deze kerstnacht denken we niet aan doden!' De onderofficier staarde haar aan. Enkele eindeloze seconden heerste er zwijgen. Toen, na een hernieuwd liefdevol verzoek van de vrouw, legden de vier soldaten hun wapens op de kist met houtblokken in de gang. Ook de 'vijanden' leverden hun wapens in. Verlegen stonden de Duitsers en de Amerikanen schouder aan schouder in de kleine kamer. Nu was de moederlijke vrouw in haar element. Ze vonden allemaal een zitplaats: de twee Duitsers en de twee Amerikanen op haar grote bed. Moeder Müller keek in haar provisiekast en haalde alles tevoorschijn wat ze kon missen. Al gauw was het kerstmaal klaar. Eén van de Duitse soldaten had nog een roggebrood bij zich dat moeder Müller sneed. Toen ze allemaal om de tafel zaten bij het schijnsel van de kaarsen, sprak moeder Müller het gewone tafelgebed uit: 'Kom, Here Jezus, wees onze Gast...' Daarbij schoten haar de tranen in de ogen. Ook de oorlogsmoede soldaten uit de twee elkaar vijandige kampen waren ontroerd. Ze waren weer jongens, allemaal ver van huis. Het was of ze bij hun moeder aan tafel zaten op deze kerstavond. Het was dan ook heel vanzelfsprekend dat één van de Duitsers, een student in de medicijnen, zich over de wonden van de Amerikaanse soldaat boog voor een onderzoek. Allen waren opgelucht toen hij in vloeiend Engels constateerde: 'De wond is gelukkig niet door de kou geïnfecteerd. De man heeft alleen veel bloed verloren. Hij heeft nu rust nodig en versterkend voedsel.' Het was tegen middernacht toen de 'vredesmaaltijd' beëindigd was. Moeder Müller nam haar gasten, behalve de rustig slapende gewonde Harry, nog even mee naar de open deur. Ze keken in de heldere winternacht op naar de sterrenhemel. 'Kijk,' wees de vrouw, 'is het niet net de kerstster?' Prachtig straalde de Sirius, de helderste ster aan de hemel, neer op het wonderlijke kleine gezelschap daar beneden. De oorlog leek opeens heel ver en bijna vergeten. De privé wapenstilstand duurde ook voort tot de morgen. De Duitsers en de Amerikanen gingen nu gescheiden wegen. Harry kreeg het laatste ei van moeder Müller en een slokje rode wijn. De anderen kregen een bord havermout. Van twee stokken en een tafelkleed werd een draagbaar gemaakt voor de gewonde. De onderofficier wees de Amerikanen op een kaart hoe ze het beste hun troepenonderdeel konden terugvinden. Vlak voordat ze weggingen gaf de gastvrouw de wapens terug. Ontroerd zei ze: 'God beware jullie allemaal en moge Hij jullie spoedig in vrede doen terugkeren in jullie familiekring!' De Duitsers en Amerikanen gaven elkaar een hand en gingen in tegenovergestelde richting weg. Toen moeder en zoon weer samen in de hut waren, haalde moeder de oud familiebijbel tevoorschijn. De jongen zag hoe ze de Bijbel opsloeg bij de kerstgeschiedenis. In de afgelopen nacht was er een stukje werkelijkheid geworden van het woord dat de engel gesproken had: vrede op aarde! Ook bij een ander vers bleef de vinger van de lezende vrouw rusten: 'En zij trokken langs een andere weg naar hun land terug.' Dat wordt gezegd van de wijzen uit het Oosten, die uit verre landen gekomen waren om het kindje Jezus te huldigen. Zou er misschien ook een andere, een nieuwe weg zijn die de Amerikaanse en Duitse soldaten gingen, nadat zij deze bijzondere gebeurtenis met elkaar beleefd hadden?

 Uit Lichtstralen

Vader, het uur is gekomen, verheerlijk Uw Zoon, opdat ook Uw Zoon U verheerlijkt, zoals U Hem macht gegeven hebt over alle vlees, opdat Hij eeuwig leven geeft aan allen die U Hem gegeven hebt. En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, Die U gezonden hebt.

Ik heb U verheerlijkt op de aarde. Ik heb het werk volbracht dat U Mij gegeven hebt om te doen.  En nu verheerlijk Mij, U Vader, bij Uzelf, met de heerlijkheid die Ik bij U bezat voordat de wereld er was.  Ik heb Uw Naam geopenbaard aan de mensen die U Mij uit de wereld gegeven hebt. Zij waren van U en U hebt hen Mij gegeven, en zij hebben Uw woord in acht genomen. Nu hebben zij erkend dat alles wat U Mij gegeven hebt, bij U vandaan komt.

Want de woorden die U Mij gegeven hebt, heb Ik hun gegeven, en zij hebben ze aangenomen, en zij hebben daadwerkelijk erkend dat Ik van U uitgegaan ben, en hebben geloofd dat U Mij gezonden hebt. Ik bid voor hen. Ik bid niet voor de wereld, maar voor hen die U Mij gegeven hebt, want zij zijn van U. En al wat van Mij is, is van U, en wat van U is, is van Mij; en Ik ben in hen verheerlijkt. En Ik ben niet meer in de wereld, maar dezen zijn in de wereld, en Ik kom naar U toe. Heilige Vader, bewaar hen die U Mij gegeven hebt in Uw Naam, opdat zij één zullen zijn zoals Wij.

 Toen Ik met hen in de wereld was, bewaarde Ik hen in Uw Naam. Hen die U Mij gegeven hebt, heb Ik bewaard en niemand uit hen is verloren gegaan dan de zoon van het verderf, opdat de Schrift vervuld wordt. Maar nu kom Ik naar U toe en spreek dit in de wereld, opdat zij ten volle Mijn blijdschap in zichzelf hebben.

Ik heb hun Uw woord gegeven, en de wereld heeft hen gehaat, omdat zij niet van de wereld zijn, zoals Ik niet van de wereld ben.

Ik bid niet dat U hen uit de wereld wegneemt, maar dat U hen bewaart voor de boze. Zij zijn niet van de wereld, zoals Ik niet van de wereld ben. Heilig hen door Uw waarheid; Uw woord is de waarheid. Zoals U Mij in de wereld gezonden hebt, heb ook Ik hen in de wereld gezonden. En Ik heilig Mijzelf voor hen, opdat ook zij geheiligd zijn in de waarheid. En Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor hen die door hun woord in Mij zullen geloven, opdat zij allen één zullen zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zullen zijn, opdat de wereld zal geloven dat U Mij gezonden hebt. En Ik heb hun de heerlijkheid gegeven die U Mij gegeven hebt, opdat zij één zijn, zoals Wij Eén zijn; Ik in hen, en U in Mij, opdat zij volmaakt één zijn en opdat de wereld erkent dat U Mij gezonden hebt en hen liefgehad hebt, zoals U Mij hebt liefgehad.  Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn die U Mij gegeven hebt, opdat zij Mijn heerlijkheid zien, die U Mij gegeven hebt, omdat U Mij hebt liefgehad vóór de grondlegging van de wereld. Rechtvaardige Vader, de wereld heeft U niet gekend, maar Ik heb U gekend, en dezen hebben erkend dat U Mij gezonden hebt. En Ik heb hun Uw Naam bekendgemaakt, en zal die bekendmaken, opdat de liefde waarmee U Mij hebt liefgehad, in hen is, en Ik in hen.    Johannes  17

De wet en de Profeten door Jezus in Mattheüs 22:37-39 samengevat.

U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

Dit is het eerste en het grote gebod.

En het tweede, hieraan gelijk, is:  U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

De liefde

 Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.  Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.  Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.

De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid.  Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan,  ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.

De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan –  want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt. Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen. Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten. Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben.  Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.

1 Korintiërs 13

In het  Bijbelsdagboek die ik lees, staat deze week Klaagliederen centraal van Jeremia. Vanmorgen las ik deze mooie overdenking. Gods liefde en trouw word hier zo mooi in beschreven. Laten wij op Hem blijven hopen, ook in de stormen van ons leven, Siska

Nochtans

De Heere is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.  Klaagliederen 3:24

Tot nu toe zongen de klaagzangen alleen maar in mineur. En neerslachtig vraag je je af: Ís er geen enkel straaltje licht?

Onze dagtekst is een venster van hoop. In het donkere huis van ellende, waarin de dichter ronddoolt als in een gevangenis, is er plotseling een venster. Het biedt een hoopvol uitzicht. Het biedt uitzicht op God, die Heere is in onverbrekelijke trouw en genade.

Zelf in het bitterste uur zijn er van die trouw en genade de onmiskenbare tekenen. De dichter is er nog, het volk is er nog. Dat vindt toch alleen maar zijn grond in de goedertierenheden des Heeren.

Ze hadden zich een volslagen vernietiging waardig gemaakt. Toch is die niet gekomen. En de dichter kan alleen maar belijden: ‘Het zijn de goedertierenheden des Heeren, dat wij niet vernield zijn’. Door alles heen is de Heere trouw gebleven aan zijn woord, aan zijn verbond. Zo kan de dichter er zelf nog troost in vinden, dat de Heere zijn Deel is. Van Gods kant staat dat immers onomstotelijk vast. En wat is dat groot. Bij de in tocht in Kanaän had iedere stam, uitgezonderd die van Levi, zijn deel gekregen. Daarvan mocht je leven, daarin vond je je bestaan. Nu was dat deel verloren gegaan. De heidenen waren gekomen en hadden stout het erfland in genomen. Het volk was bedreigd tot in haar bestaansvoorwaarden. Hoe kon het nog leven?

Midden in deze onmogelijkheden klinkt de geweldige belijdenis: ‘De Heere is mijn Deel’. Hij zal voor mij, voor ons zorgen. We vinden onze bestaansgrond in Hem. We mogen van Hem leven. Hij is oneindig veel meer dan enig stuk land. Daarom hopen wij op Hem.

Als u er soms geen gat meer in inziet. Het liep allemaal zo anders. U verloor zoveel van wat u zekerheid en rust gaf. U denkt misschien wel alles kwijt te zijn. We mogen wijzen op de Heere. Hij wil ons Deel zijn. Onze enige Troost in leven en in sterven. Christus had tenslotte geen deel  meer over. Alles gaf Hij eraan. Zelfs zijn deel in God. Zo hing Hij arm en berooid aan het kruis. Daar is God het erfdeel geworden voor allen die Hem verwachten.

Lezen: Klaagl. 3:21-32

Zingen: Ps.42:5

Bron: Gods weg met de mensen.

           Drs. M. van Campen