Dit waargebeurde verhaal gaat over een man in de jaren zestig van de vorige eeuw. Hij werkte als timmerman. Op een bijzondere dag moest hij een aantal kisten maken voor de kerk. De gemeente had kleren ingezameld en zouden in deze kisten naar weeshuizen in China verzonden worden. Op weg naar huis voelde hij in zijn borstzak om zijn bril te zoeken, maar hij kon hem niet vinden. Toen besefte hij wat er gebeurd was. De bril was natuurlijk onopgemerkt uit zijn borstzak gegleden en in één van de kratten gevallen, die hij gesloten en vastgespijkerd had. Zijn gloednieuwe bril was op weg naar China.
Het was een moeilijke tijd,
financieel gezien, en het gezin had zes kinderen. De man had een hoop geld
betaald voor die bril en hij was echt van streek door de gedachte om nu weer
een nieuwe bril te moeten kopen. "Het is niet eerlijk", zei hij
gefrustreerd tegen God toen hij naar huis reed. "Ik ben U altijd zeer
trouw geweest in het geven van mijn tijd en mijn geld om Uw werk, en nu heb ik
dit."
Maanden later was de directeur van
het weeshuis op verlof in het land waar de man woonde. Hij wilde alle kerken
die hem in China steunden bezoeken, dus kwam hij een zondag spreken bij de man
in de kleine gemeente. De zendeling begon door de mensen te bedanken voor hun
trouw in de ondersteuning van het weeshuis. "Maar het meest van al",
zei hij, "wil ik jullie bedanken voor het sturen van de bril. Weet u, de
communisten hadden net een maand ervoor het hele weeshuis ondersteboven
gehaald, ze hadden alles vernietigd, inclusief mijn bril. Ik was wanhopig.
Zelfs al had ik het geld, er was gewoon geen manier om de bril te vervangen.
Omdat ik niet goed kon zien ervoer ik hoofdpijn, elke dag. Dus mijn collega's
en ik waren er voortdurend voor aan het bidden. Toen kwamen jullie kratten.
Toen mijn personeel hen los maakten vonden ze een bril, ingeklemd tussen twee
dekens." De zendeling zweeg om zijn woorden te laten bezinken. Toen
vervolgde hij, nog steeds gegrepen door het wonder van dit alles: "Mensen,
toen ik de bril opzette, was het alsof de bril speciaal voor mij op maat
gemaakt was. Alleen voor mij! Dus wil ik jullie bedanken voor deze
levering."
De mensen in de gemeente luisterden
en waren blij voor deze wonderbaarlijke bril. Maar de zendeling moest zeker hun
kerk hebben verward met een andere, dachten ze. Er was geen bril op de lijst
van spullen die naar het buitenland werden verstuurd. Maar er was één
timmerman, die met tranen over zijn gezicht in zijn bank zat te luisteren,
realiserend dat de Meester Timmerman hem op een bijzondere manier gebruikt had.
Er zijn momenten waarin we God de
schuld geven in plaats van Hem te danken. Misschien is het iets wat we vaker
moeten proberen. Misschien heeft Hij wel een heel andere reden om iets niet te
laten lukken, of dat er iets niet gaat wat jij zou willen. Hij heeft een plan
met al onze levens...