De Winnende
opdracht
De studenten van een kunstklas hadden op het schoolplein
een discussie. Aan het einde van het kwartaal zouden ze examen moeten doen en
iedereen moest een kunstwerk inleveren. Ze hadden een aantal ontwerpen op
gekregen, en een ervan was ‘vrede’.
‘Daar kun je wel wat mee,’ zei de een . ‘Een mooi
zeegezicht … de ochtend die aanbreekt …
een zonsondergang.’
‘Maar dat is ook niet erg origineel!’ zei een ander. ‘Een
beeld van de nacht zou beter zijn, maar dat is heel moeilijk te maken.’
‘Wat denken jullie van een oude man die kijkt naar het
werk dat hij gedaan heeft? O, maar voor de uitdrukking op zijn gezicht moet ik
wel beter kunnen tekenen. Nee, dat is het ook niet.’
‘Misschien een afbeelding van een dier? Een kat, opgerold
in de zonneschijn, maar hoe teken je het spinnen van een poes?’
‘Je kunt het abstract maken. Kleuren die mooi bij elkaar
passen.’
‘Er zijn misschien wel heel wat mogelijkheden, maar ik
denk dat ik toch maar een ander onderwerp kies.’
De examinator zocht alle opdrachten op onderwerp bij
elkaar. Een aantal studenten hadden het onderwerp ‘vrede’ geprobeerd uit te
beelden. Hij vond er niet veel aan.
Hij zuchtte en pakte een ander kunstwerk. Hij stopte
abrupt. Had hij een fout gemaakt? Hoe kon dit wilde, bewegende landschap de
titel ‘vrede’ hebben?
Hij keek er nog eens naar en toen begreep hij het .
De kunstenares had een storm op zee geschilderd. Ze was
erin geslaagd om voorbijsnellende wolken
en rollende golven, die schuimend op een stampend schip kapot sloegen, weer te
geven. Achter op het schip zag je een paar ruw geschetste figuren. Maar dit
meisje kon tekenen. De houding van de figuren liet angst zien en sommige
gezichten waren in wanhoop naar de lucht
gekeerd.
Maar op het achtersteven van het schip stond een grotere
figuur die tot in het kleinste detail was weergegeven. Een man stond stijf
tegen een hut deur aangedrukt, een beetje beschermend tegen de wind. Hij keek
naar het kind dat hij stevig tegen zijn schouder aan hield. In het kleine
opgeheven gezicht van het kind was geen spoor van angst of zorg. Er mocht dan
storm om hem heen zijn, hij sliep in de armen van zijn vader.
De vrede die de wereld geeft, is afhankelijk van een
blauwe lucht, een veilige omgeving, geen strijd onrust of zorg. Maar de vrede
die Jezus geeft, tilt je door de storm heen. Je kent vrede Als je weet dat Hij
alles in zijn handen heeft, in welke situatie dan ook.
De muur