WATER IS LEVEN
In al haar schoonheid stond ze op mijn vensterbank. Haar
minuscule
blaadjes spreidend als een stukje kantwerk. Het
babyroosje, een klein
koninginnetje, met vlammend rode bloemen. 'lk heb er ook
één,' zei mijn
moeder. 'Je moet haar elke dag een scheutje water geven,
dan blijft ze
bloeien. Maar wel elke dag hoor, anders verdroogt ze.'
Trouw volgde ik
haar raad op - een rijke bloei was het resultaat. Totdat
er drukke dagen
kwamen. Het eerste wat er dan bij inschiet, is het
begieten van je
planten. Al gauw kwamen er gele blaadjes. Mijn babyroosje
was niet
meer wat het was. Ze kwijnde weg; langzaam maar zeker.
Zo'n kleine
gebeurtenis heeft je soms best wel iets te zeggen. Ook
mensen hebben
het nodig elke dag 'begoten' te worden; elke dag dat
scheutje water te
ontvangen dat ze nodig hebben om te kunnen bloeien.
Gelukkig zijn wij
geen plantjes die afhankelijk zijn van de zorg van een
ander. Wij zijn in
staat zélf Gods Woord ter hand te nemen, te drinken uit
die bron van
leven. Maar....doen we dat niet, dan zal dat ook aan ons
al heel gauw te
zien zijn. We zullen verdorren en verdrogen. Mijn moeder
zal dat niet
overkomen, daarvoor is ze te trouw. Zij weet te goed hoe
onontbeerlijk
WATER is. Haar babyroosje was daarvan het LEVENDE bewijs.