DeHoeksteen's weblog

Gebeuren er nog wonderen? Soms zijn we geneigd te zeggen: ‘vast wel, op het zendingsveld. Maar niet bij ons, hoor!’ Klopt dat eigenlijk wel?

De geschiedenis van huiskerken in China bevat veel wonderen. Het aantal gelovigen wordt geschat op 100 miljoen of veel meer. Een bezoeker uit Amerika woonde een conferentie van kerkelijke leiders bij. In een te kleine ruimte zaten de mensen dik opeen gepakt in rijen op de grond. Op een zeker moment begon een leider pagina’s uit een boek te scheuren en uit te delen aan de mensen op de grond.

Tot zijn schrik bleek het dat de man allemaal stukken uit een bijbel aan het scheuren was. Hij vroeg wat de reden was van deze vernieling van het Woord van God. Het antwoord sneed hem door het hart. ‘Er zijn hier ongeveer 150 dominees vandaag’, antwoordde de man, ‘en maar vijf van ons bezitten een bijbel.’ Nu scheuren we die bijbels in stukken, zodat iedereen met een deel van de bijbel naar huis kan terugkeren en hij tenminste een bijbelboek heeft om zijn gemeente te onderwijzen.

De bezoeker zag hoe de bijbelboeken van hand tot hand gingen. ‘Heb jij het al over Genesis gehad? Nog niet? Nu, hier heb ik ‘t’. Rats! ‘Is bij jou Lukas al aan de beurt geweest? Dit is Lukas,’ Rats! Het geluid van het scheuren van bladzijden vulde de ruimte.

Toen begonnen de leiders hun gast vragen te stellen. ‘Is Jezus al bekend geworden in andere landen, of kennen we Hem alleen nog maar in China?’ De man vertelde van de miljoenen gelovigen over heel de wereld. De kerkleiders slaakten kreten van vreugde. Ze waren zeer onder de indruk te horen van kerken die vrij waren om samen te komen wanneer ze maar wilden. Ze waren ondersteboven van het feit dat er personen waren die zelf meerdere bijbels in hun bezit hadden, en ook nog studieboeken.

Plotseling barstten er enkelen in tranen uit. ‘Waarom, God, hebt u ons niet zo lief als de geloven in Europa en Amerika? Waarom kunnen wij niet zulke wonderen meemaken zoals U onder hen doet?’ De bezoeker kon zijn oren niet geloven. Hij vroeg waarom ze dit zeiden. Want wat er bij hen in China gebeurde leek toch zo op wat er in de tijd van de apostelen plaats vond. Er vonden wonderlijke genezingen plaats. Duizenden kwamen tot geloof in Jezus. Bijna de helft van de dominees hadden meerdere jaren in de gevangenis doorgebracht omdat ze hun geloof hadden uitgedragen, en vaak was er in de gevangenis een nieuwe kerk ontstaan. Hoe konden ze deze wonderen vergelijken met wat de bezoeker had verteld over de westerse wereld?

De Chinezen waren zeer verbaasd dat hun gast hen niet begreep. ‘Wat is wonderlijker?’, vroegen ze hem. ‘Dat wij onze bijbels verdelen, hoofdstuk voor hoofdstuk, –of dat jullie ze hebben per dozijn, en ook nog liedboeken en studiemateriaal? Wat is meer een wonder: dat chinezen genezen worden met honderden tegelijk en duizenden mensen kunnen getuigen dat Jezus hen genezen heeft, –of, dat jullie naar de dokter kunnen gaan wanneer jullie dat nodig hebben? Wat is wonderlijker? Dat wij van huis tot huis rondgaan om onze diensten te houden, steeds op verschillende dagen in de week en op wisselende tijdstippen op de dag, –of, dat jullie de hele dag naar de kerk kunnen gaan, elke dag, en dat niemand er aan denkt om jullie of jullie dominee te arresteren? Wat is meer een wonder? Dat wij de gevangenis als ons theologisch trainings instituut zien –of, dat jullie kunnen studeren in speciale scholen voor hen die geloven in Christus? Wat is wonderlijker?

Toen was het voor de bezoeker tijd voor tranen. Hij realiseerde zich dat, wat hij ‘gewoon’ had gevonden in zijn eigen land, gezien werd als het grootste wonder voor de meesten in de gelovige en vervolgde wereld.

We moeten maar voorzichtig te zijn om het woord ‘wonder’ te definiëren. Wat wij ‘gewoon’ vinden is niets minder dan het wonderlijke werk van God. Alleen als we dat zien, kunnen we dankbaar leven met God en de verantwoordelijkheid nemen die dit met zich meebrengt.